Kleurrijk kunstwerk over de kracht van de natuur

'We hebben niets nodig wat wij in deze vlaktes en bergen niet kunnen vinden, in dit grote huis met de bergen als sterke muren, een sterrenhemel als plafond en overal het kleurrijke tapijt van planten en bloemen.'

Ik ken een berg die op me wacht van Sholeh Rezazadeh is zo'n boek waar ik meteen weer opnieuw in wilde beginnen zodra ik het uit had. Een boek waar ik even in verdween, in ronddwaalde, en geen afscheid van wilde nemen.

Dit boek is een klein kunstwerk, vind ik. De beeldende en poëtische schrijfstijl moet je liggen, maar als je een liefhebber bent van lyrische natuurbeschrijvingen die je doen wegdromen, is het werk van Rezazadeh aan te raden. Opvallend aan deze roman is het perspectief waaruit het verhaal vertelt wordt: een rivier die door het Iraanse berglandschap stroomt waar een groep nomaden in harmonie met de natuur leeft. De rivier neemt de lezer mee in een liefdesverhaal, in de komst van een Nederlandse vrouw die haar drukke bestaan ontvlucht, maar ook in de klimaatverandering en de invloed daarvan op de natuur en het leven van de nomaden. Wat dat betreft is dit een klein boek met een grote boodschap, kleurrijk en fijngevoelig.

'Wat zou er van deze van deze vlakte overblijven behalve een oud litteken op het gerimpelde voorhoofd van de langzaam afstervende aarde?'