Bijzonder poëtisch boek

'Kleine haperende vluchten' van Femke Brockhus is een klein, sereen en rauw boek -een novelle, proza of toch poëzie?- dat me bij zal blijven.

Het verhaal speelt zich af aan een kustplaatsje. Om onbekende reden wordt worstelt een jonge moeder met depressiviteit en het verlangen om te verdwijnen. Ze is schrijfster, typt de hele dag door woorden en wist ze daarna. Haar man is architect en ziet zijn eigen ontworpen glazen huis barsten en in elkaar storten. Het staat symbool voor kwetsbaarheid en breekbaarheid, maar ook het verdwijnen. Zoals zijn glazen huis barst en instort, verdwijnt zijn vrouw ook. Als lezer kom je niet te weten waarom, waar ze heen is gegaan en of ze nog terugkomt. De nadruk ligt op de eenzaam achtergebleven vader met zijn dochtertje en de herinneringen aan zijn vrouw. Heden en verleden schuifelen met elkaar in een verhaallijn waarin beide met elkaar verweven zijn.

Barsten, breken, vallen en landen. Dat zijn de titels van de vier delen in dit boek. Dit is geen luchtig boek, maar een door en door menselijk verhaal. Ik bleef met veel vragen achter toen ik het boek uithad, maar dat gaf niet. Zoals de vader in het boek veel niet weet, weet de lezer het ook niet.

Het bijzondere aan dit boek is ook het gebruik van witregels. Dit doet de tekst als proza, soms zelfs als poëzie lezen en zorgt ook telkens voor een moment van bezinning tijdens het lezen.

Ik heb genoten van, en me laten raken door dit bijzondere verhaal, de kustplaats, de leegte en de rauwheid. Een bijzonder boek.