Lezersrecensie
Invoelend en rauw debuut over liefde en loslaten
'Sterk zijn betekent niet alleen het vermogen om te overleven. Het betekent ook dat je wat je overkomt kunt accepteren.'
Ik las een ontroerend mooi debuut, met de titel ‘Lentekind,’ geschreven door de 23-jarige Harmen van Liemt.
Er is veel over dit boek te zeggen en tegelijkertijd schieten woorden tekort. Van Liemt heeft een rauw en ontwapenend coming of age verhaal geschreven over een gevoelige jongen die al opgroeiende te maken krijgt met verwarring rondom zijn seksualiteit, de ongeneeslijke ziekte van zijn zus, een eetstoornis en zoekende zijn naar zijn identiteit. Het boek tipt veel existentiële thema’s aan, waarmee de hoofdpersoon te maken. Ondanks dat dit boek af en toe de tranen in mijn ogen deed springen, is de schrijfstijl vlot en toegankelijk, waardoor het geheel niet te zwaarmoedig aanvoelt.
Het boek is opgedeeld in de seizoenen en dit komt als motief terug in het verhaal, als symbool voor hoe de mens, net als de seizoenen, onderhevig is aan veranderingen. Dit boek gaat over liefhebben en leren loslaten, zoals de bomen hun blad loslaten in de herfst. Maar vooral, denk ik, gaat het over hoe liefdevol loslaten kan zijn.
Een bijzondere verassing vond ik hoe zingeving als haast een verborgen rode draad door het verhaal loopt. Het gezin waarin de hoofdpersoon opgroeit is Joods en de broer van de hoofdpersoon zoekt naar wat Joods zijn betekent, terwijl zijn zus tijdens haar ongeneeslijke ziekte steun vindt in de esoterie. Het is zo menselijk, de zoektocht naar wat ons leven zin geeft, al helemaal wanneer het leven te vroeg eindigt.
Het is het vermelden waard dat dit boek deels autobiografisch is. Het is bewonderenswaardig dat Van Liemt als begin twintiger zo intiem kan schrijven over het overlijden van zijn zus. Het maakt dat het boek leeft, en doorleeft voelt. Aanrader voor liefhebbers van ‘Zondagskind’ en ‘Confettieregen.’
Ik las een ontroerend mooi debuut, met de titel ‘Lentekind,’ geschreven door de 23-jarige Harmen van Liemt.
Er is veel over dit boek te zeggen en tegelijkertijd schieten woorden tekort. Van Liemt heeft een rauw en ontwapenend coming of age verhaal geschreven over een gevoelige jongen die al opgroeiende te maken krijgt met verwarring rondom zijn seksualiteit, de ongeneeslijke ziekte van zijn zus, een eetstoornis en zoekende zijn naar zijn identiteit. Het boek tipt veel existentiële thema’s aan, waarmee de hoofdpersoon te maken. Ondanks dat dit boek af en toe de tranen in mijn ogen deed springen, is de schrijfstijl vlot en toegankelijk, waardoor het geheel niet te zwaarmoedig aanvoelt.
Het boek is opgedeeld in de seizoenen en dit komt als motief terug in het verhaal, als symbool voor hoe de mens, net als de seizoenen, onderhevig is aan veranderingen. Dit boek gaat over liefhebben en leren loslaten, zoals de bomen hun blad loslaten in de herfst. Maar vooral, denk ik, gaat het over hoe liefdevol loslaten kan zijn.
Een bijzondere verassing vond ik hoe zingeving als haast een verborgen rode draad door het verhaal loopt. Het gezin waarin de hoofdpersoon opgroeit is Joods en de broer van de hoofdpersoon zoekt naar wat Joods zijn betekent, terwijl zijn zus tijdens haar ongeneeslijke ziekte steun vindt in de esoterie. Het is zo menselijk, de zoektocht naar wat ons leven zin geeft, al helemaal wanneer het leven te vroeg eindigt.
Het is het vermelden waard dat dit boek deels autobiografisch is. Het is bewonderenswaardig dat Van Liemt als begin twintiger zo intiem kan schrijven over het overlijden van zijn zus. Het maakt dat het boek leeft, en doorleeft voelt. Aanrader voor liefhebbers van ‘Zondagskind’ en ‘Confettieregen.’
1
Reageer op deze recensie