Lezersrecensie
Een bundel om te koesteren
‘je bent er en je blijft
net zoals de verstopte schoonheid die overal te zien is
als we maar eens kijken’
‘Neem ruim zei de zee’ is de titel, die haast al een gedicht op zichzelf is, van het poëziedebuut van Sholeh Rezazadeh. De mystieke uitstraling van de bundel komt overeen met de eerdere twee romans die Rezazadeh schreef, ‘De hemel is altijd paars’ en ‘Ik ken een berg die op me wacht.’ De thema’s die in haar romans voorkomen komen terug in deze bundel.
Natuur is het thema waarmee de gedichten op lyrische wijze mee doordrenkt zijn en Sholeh Rezazadeh, met haar Perzische pen weet dit bijzonder zintuiglijk te beschrijven. Terugkerende thema’s zijn bomen, bergen, vissen, vlinders, rivieren en, natuurlijk, de zee. Verassend zijn de veelvoorkomende woorden waarin de zee verwerkt is. Zo kom je de woorden ‘zeewolk’, ‘zeedroom’ en ‘zeewaarheden’ meermaals tegen in de gedichten.
Al lezend vielen me een aantal bijzonderheden op. Zo maakt Rezazadeh vaak gebruik van personificatie: ze schrijft over de oren van de wind, het gelach van stenen, slapeloze ogen van woestijnen, de monden van rivieren, dromende bomen en zingende tarwevelden. De natuur en haar landschappen zijn de hoofdpersonages in deze bundel en worden poëtisch beschreven. Ook zitten er verassende vergelijkingen in de bundel. Een stem als warme thee in de middag, moerassen als smaragden en schoenen die naar slapende bossen ruiken. Het zijn pareltjes van zinnen die, net als haar romans doen, de lezer uit nodigen tot langzaam en aandachtig lezen. In een gehaaste Westerse cultuur waarin boeken vaak genoeg vluchtig geconsumeerd worden, roept ‘Neem ruim zei de zee’ op tot lezen met aandacht en vertraging. En dat is denk ik precies hoe het werk van Sholeh Rezazadeh, en in het bijzonder deze bundel, gelezen dient te worden, want haar schrijven bevat prachtige metaforen, beschrijvingen en diepere lagen die tot nadenken stemmen.
Een bundel om te koesteren.
net zoals de verstopte schoonheid die overal te zien is
als we maar eens kijken’
‘Neem ruim zei de zee’ is de titel, die haast al een gedicht op zichzelf is, van het poëziedebuut van Sholeh Rezazadeh. De mystieke uitstraling van de bundel komt overeen met de eerdere twee romans die Rezazadeh schreef, ‘De hemel is altijd paars’ en ‘Ik ken een berg die op me wacht.’ De thema’s die in haar romans voorkomen komen terug in deze bundel.
Natuur is het thema waarmee de gedichten op lyrische wijze mee doordrenkt zijn en Sholeh Rezazadeh, met haar Perzische pen weet dit bijzonder zintuiglijk te beschrijven. Terugkerende thema’s zijn bomen, bergen, vissen, vlinders, rivieren en, natuurlijk, de zee. Verassend zijn de veelvoorkomende woorden waarin de zee verwerkt is. Zo kom je de woorden ‘zeewolk’, ‘zeedroom’ en ‘zeewaarheden’ meermaals tegen in de gedichten.
Al lezend vielen me een aantal bijzonderheden op. Zo maakt Rezazadeh vaak gebruik van personificatie: ze schrijft over de oren van de wind, het gelach van stenen, slapeloze ogen van woestijnen, de monden van rivieren, dromende bomen en zingende tarwevelden. De natuur en haar landschappen zijn de hoofdpersonages in deze bundel en worden poëtisch beschreven. Ook zitten er verassende vergelijkingen in de bundel. Een stem als warme thee in de middag, moerassen als smaragden en schoenen die naar slapende bossen ruiken. Het zijn pareltjes van zinnen die, net als haar romans doen, de lezer uit nodigen tot langzaam en aandachtig lezen. In een gehaaste Westerse cultuur waarin boeken vaak genoeg vluchtig geconsumeerd worden, roept ‘Neem ruim zei de zee’ op tot lezen met aandacht en vertraging. En dat is denk ik precies hoe het werk van Sholeh Rezazadeh, en in het bijzonder deze bundel, gelezen dient te worden, want haar schrijven bevat prachtige metaforen, beschrijvingen en diepere lagen die tot nadenken stemmen.
Een bundel om te koesteren.
1
Reageer op deze recensie