Lezersrecensie
Prachtig en schrijnend debuut
‘Mijn wereld had overal kanten en op elke hoek dacht ik dat ik eraf zou vallen.’
Zodra ik Janke Reitsma’s tweede boek ‘Alles wordt lichter’ gelezen had, begon ik meteen aan het debuutroman ‘Niets ontgaat ons.’ Ook deze kon ik moeilijk wegleggen en greep me direct aan.
Reitsma haar grote liefde voor de natuur komt net als in ‘Alles wordt lichter’ ook in haar debuut sterk naar voren. Het verhaal gaat over een geïsoleerd gezin dat afgezonderd aan de waddenkust woont en verstoord is door de destructieve drie-eenheid van een moeder met zware psychische problemen, een afwezige en gesloten vader en een veertienjarige zoon die de verantwoordelijkheid op zich neemt om het gezin en het huishouden draaiende te houden. De geboorte van een meisje dat slechts maanden te leven zal hebben brengt het gezin nog meer aan het wankelen.
Het verhaal wordt vertelt vanuit het ik-perspectief van de zoon. Dit maakt dat je als lezer in zijn hoofd kruipt, wat het verhaal een beklemmende lading geeft omdat je meeleeft met een geparentificeerd kind dat je als lezer het liefst in je armen zou willen nemen. Echter kun je niets anders dan toekijken vanaf de zijlijn hoe het gezin uit elkaar brokkelt en hoe de jonge hoofdpersoon worstelt om het gezin overeind te houden. Daarnaast is de Waddenkust, die het decor van het verhaal is, haast een nevenpersonage op zich. Reitsma’s schrijfstijl is naast bijzonder invoelend ook beeldend.
‘De zon was gezakt en dreef op de scheiding tussen lucht en zee, die beide veranderd waren in een oranje lichtspel, de lucht zacht als pastel en het water eronder diep en donker.’
Aangezien de hoofdpersoon veertien is en het verhaal vanuit ik-perspectief vertelt wordt, vond ik zijn gedachten af en tie te complex verwoord voor een veertienjarige, maar storend vond ik dit niet.
Het verhaal bevat een aantal motieven, zoals het ‘front’ dat het geïsoleerde gezin vormt tegen de buitenwereld vol vijanden. Het eiland in de verte, wat de hoofdpersoon ook wel ‘het paradijs’ noemt is ook een belangrijk motief, net als de rotgans die de hoofdpersoon altijd vergezelt.
‘Ik huilde, al waren er geen tranen, verdriet vloeit veel meer vanbinnen.’
Zodra ik Janke Reitsma’s tweede boek ‘Alles wordt lichter’ gelezen had, begon ik meteen aan het debuutroman ‘Niets ontgaat ons.’ Ook deze kon ik moeilijk wegleggen en greep me direct aan.
Reitsma haar grote liefde voor de natuur komt net als in ‘Alles wordt lichter’ ook in haar debuut sterk naar voren. Het verhaal gaat over een geïsoleerd gezin dat afgezonderd aan de waddenkust woont en verstoord is door de destructieve drie-eenheid van een moeder met zware psychische problemen, een afwezige en gesloten vader en een veertienjarige zoon die de verantwoordelijkheid op zich neemt om het gezin en het huishouden draaiende te houden. De geboorte van een meisje dat slechts maanden te leven zal hebben brengt het gezin nog meer aan het wankelen.
Het verhaal wordt vertelt vanuit het ik-perspectief van de zoon. Dit maakt dat je als lezer in zijn hoofd kruipt, wat het verhaal een beklemmende lading geeft omdat je meeleeft met een geparentificeerd kind dat je als lezer het liefst in je armen zou willen nemen. Echter kun je niets anders dan toekijken vanaf de zijlijn hoe het gezin uit elkaar brokkelt en hoe de jonge hoofdpersoon worstelt om het gezin overeind te houden. Daarnaast is de Waddenkust, die het decor van het verhaal is, haast een nevenpersonage op zich. Reitsma’s schrijfstijl is naast bijzonder invoelend ook beeldend.
‘De zon was gezakt en dreef op de scheiding tussen lucht en zee, die beide veranderd waren in een oranje lichtspel, de lucht zacht als pastel en het water eronder diep en donker.’
Aangezien de hoofdpersoon veertien is en het verhaal vanuit ik-perspectief vertelt wordt, vond ik zijn gedachten af en tie te complex verwoord voor een veertienjarige, maar storend vond ik dit niet.
Het verhaal bevat een aantal motieven, zoals het ‘front’ dat het geïsoleerde gezin vormt tegen de buitenwereld vol vijanden. Het eiland in de verte, wat de hoofdpersoon ook wel ‘het paradijs’ noemt is ook een belangrijk motief, net als de rotgans die de hoofdpersoon altijd vergezelt.
‘Ik huilde, al waren er geen tranen, verdriet vloeit veel meer vanbinnen.’
1
Reageer op deze recensie