Dankjewel, Lieke

'Mensen vragen me nu enigzins smalend: dus jij gelooft in God? Mijn antwoord luidt: hoe heb ik ooit niét kunnen geloven?'

Het is een week geleden dat ik 'Op een andere planeet kunnen ze me redden' van Lieke Marsman uitlas en het zindert nog steeds na.

Dit boek is een verzameling filosofische essays en persoonlijke dagboekfragmenten. Lieke leeft samen met de dood; ze is ongeneeslijk ziek. De eindigheid van het bestaan zet haat godsbeeld op losse schroeven. Ze keert zich tot God, duikt in het mysterie van ufo's en buitenaards leven en verdiept zich in kwantummechanica en het gedachtegoed van christelijke denkers. Filosofische essays, waarin wordt afgedaald in de diepten van de geest en wordt uitgedijd naar het universum, worden afgewisseld met rauwe en intieme beschouwingen en reflecties vanuit de ik-persoon. Die stukken zitten zo vol met mooie zinnen dat ik het boek las met een markeerstift in de hand.

'Als ik vandaag een lafaard ben, zegt dat niets over mijn moed van morgen.'

Lieke zegt waar het op staat en dat is soms confronterend, verdrietig, maar ook erg mooi, relativerend en veerkrachtig.

'Ik wist niet dat ik zo kon lijden, fysiek en geestelijk, maar ook niet dat ik zoveel lijden kon verdragen.'

Wat een moedig boek. Het heeft me aan het denken gezet en geraakt. Zinnen zijn gemarkeerd, er zitten plakkertjes in, het boek ligt nog steeds in zicht, als uitnodiging om het af en toe open te slaan. Een koesterboek, noem ik dat.

'Dit is hoe mijn leven zich gekneed heeft. Ik leef het met moeite, maar graag.'

Dankjewel, Lieke.