Poëtisch en dromerig, maar weinig plot

'Het was lente en alle bomen hadden jonge bladeren en kleurige bloesems. Na jaren zag ik weer de lente waarin ik opgegroeid was.'

Het verhaal begint met een reis die de auteur maakte naar zijn thuisland Iran. Ik zat meteen in het verhaal: het eerste gedeelte van het boek vond ik pakkend en kleurrijk: als lezer word je meegenomen naar het Perzische landschap. Ik ben fan van verhalen die zich afspelen in andere culturen, al helemaal wanneer deze in geuren en kleuren vertelt worden. Echter verslapte mijn aandacht op de tweede helft van het boek. Er kwamen wat personages aanwaaien, samen bouwen ze telescopen in een observatorium in de bergen. Mooi concept, maar de informatie over verschillende lenzen en de geschiedenis van telescopen vond ik vaak te uitgebreid. Ik hoopte dat het verhaal dat aan het begin van het boek geïntrodoceert wordt (auteur keert terug naar thuisland voor hereniging met zijn demente moeder) werd doorgezet, maar dit gebeurde nauwelijks. Het verhaal verwaterde naar mijn idee en werd een combinatie van natuurkundige principes en filosofische en spirituele mijmeringen. Hoewel ik daar meestal liefhebber van ben, greep dit me helaas niet.

De pluspunten van dit boek vind ik dat de auteur een dromerig verhaal weet neer te zetten waarin tegelijkertijd wrijving in de politieke sitiuatie in Iran aan bod komt. Daarnaast verweefde de auteur gedichten van Nederlandse en Perzische dichters door het verhaal, war een aangename verassing was.

Al met al vind ik dit een bijzonder boek, maar lang zal het me niet bijblijven. Toch maakt het me vanwege de poëtische schrijfstijl en de melancholische sfeer benieuwd naar andere boeken van Kader Abdolah.

‘Er is een buitengewoon krachtige macht die de hemel overeind houdt. En dat is liefde, de liefde.’