Lezersrecensie
Poëtische en beklemmende klimaatgedichten
'op het nieuws zeggen ze dat poëzie niets op kan lossen’
‘Winterbloeiers’ is de tweede bundel van Yentl van Stokkum. Telkens wanneer ik de bundel in de boekhandel zag liggen bladerde ik er even in, totdat ik besloot deze verzameling van bijna honderd bladzijdes van voor tot achter door te willen lezen.
De gedichten in deze bundel zouden omschreven kunnen worden als klimaatpoëzie. De rode draad in de gedichten zijn de zorgen van Van Stokkum over de klimaatverandering en hoe de mensheid met de aarde omgaat. Terwijl zij zich zorgen maakt, gaat iedereen om haar heen verder met het leven Dit thema zorgt voor een soms wat beklemmende sfeer, hoewel ze haar visie op deze crisis prachtig verwoord. In de gedichten lees je over verdord gras, bijenkolonies, passiebloemen, parkieten, een kristallen kolibrie, brokstukken koraal, glitterende libellen en samengeklonterde wolken. Het taalgebruik is ronduit prachtig en verfijnd: 'de lucht bestaat uit klaterende kleuren onstuimig roze en babyogen'
De bundel bestaat uit vijf delen. Ondanks de bijna honderd bladzijdes die de bundel bevat ontbreekt er een inhoudsopgave. Van Stokkum haar gedichten zijn een afwisseling van lange en korte zinnen en afgezien van vraagtekens is er geen gebruik gemaakt van leestekens. Elke gedicht heeft een titel en daar zitten bijzonder mooie tussen: ‘kristallen kolibrie in de polder gespot’, ‘dit is het scenario waarin we samen oud worden’ en ‘wij leven in de eeuw waarin gletsjers verdwijnen.’ De bundel nodigt uit tot doorlezen, ook al lijken de gedichten wel eens op elkaar. Toch is dit een bundel om langzaam te lezen en om op je in te laten werken.
'het is zomer en ik plaats mezelf in een wereld
waarin jij stil lezend naast mij ligt
alles avondzon muntig fris sluierwolken dode hommel naast het bed'
1
Reageer op deze recensie