Lezersrecensie
Een pijnlijk rouwproces in liefdevolle taal
‘Ik zal jouw wensen blijven wensen.’
‘Wolf’ is de titel van dit bijzondere boek van de Vlaamse auteur Lars Taveirne. De letters staan als een kompas op de met sterren bezaaide cover. Het is de naam van de broer van de schrijfster. Hij wilde schrijver worden, en nu heeft hij zijn eigen boek. En aan dit boek, dat zijn naam draagt, is het moeilijk om woorden te geven. Ik ga een poging wagen.
In dit waargebeurde verhaal blikt de schrijfster terug op haar jeugd met haar jongere broer Wolf, die op achttienjarige leeftijd een ‘roadtrip naar de dood maakt.’ Hij verdwijnt plotseling, is maandenlang vermist en wordt dan gevonden in een bos in Lapland, met zijn dagboek verpakt in plastic om zijn lichaam gebonden. Gestorven onder het noorderlicht. Het gezin wordt overvallen door een oneindig groot verdriet.
In ‘Wolf’ doorleeft Lara haar rouwproces. Het bruisende en warme gezin waar ze in opgroeide wordt liefdevol geschetst en Wolf leeft verder op iedere pagina. Lara haar eigen gedachten, gevoelens en overdenkingen worden afgewisseld met fragmenten uit het dagboek van Wolf, wat het verhaal dichtbij doet komen. Waar als ik als lezer me in het begin afvroeg waarom Wolf de wildernis introk om daar te sterven, berustte ik naarmate het verhaal vorderde in de acceptatie die de auteur met haar woorden uitstraalt. ‘Het recht om te leven zoals we dat willen, is ons ontnomen,’ schreef Wolf tijdens zijn reis naar de Laplandse bossen. ‘Dat recht leveren we in op de dag dat we geboren worden.’
Het verhaal wordt vertelt in kleine stukjes, waardoor het boek veel witregels heeft. Toch voelt het niet fragmentarisch en wilde ik het liefst alsmaar verder lezen. De witregels vertragen je als lezer, geven letterlijk even ademruimte, geven het verhaal de ruimte. De schrijfstijl is van alles tegelijk: het is doorvoelt, poëtisch, pijnlijk, maar bovenal ontzettend liefdevol.
Dit boek deed me inzien hoe krachtig verhalen kunnen zijn, want dit verhaal deed pijn. Het deed pijn en het was prachtig.
Het mooiste boek dat ik in 2024 gelezen heb.
‘De klaprozen zullen morgen niet halen.’ Maar we lieten ze er toch in zitten. Je begrafenis rook naar een bloemenveld in de regen.’
‘Wolf’ is de titel van dit bijzondere boek van de Vlaamse auteur Lars Taveirne. De letters staan als een kompas op de met sterren bezaaide cover. Het is de naam van de broer van de schrijfster. Hij wilde schrijver worden, en nu heeft hij zijn eigen boek. En aan dit boek, dat zijn naam draagt, is het moeilijk om woorden te geven. Ik ga een poging wagen.
In dit waargebeurde verhaal blikt de schrijfster terug op haar jeugd met haar jongere broer Wolf, die op achttienjarige leeftijd een ‘roadtrip naar de dood maakt.’ Hij verdwijnt plotseling, is maandenlang vermist en wordt dan gevonden in een bos in Lapland, met zijn dagboek verpakt in plastic om zijn lichaam gebonden. Gestorven onder het noorderlicht. Het gezin wordt overvallen door een oneindig groot verdriet.
In ‘Wolf’ doorleeft Lara haar rouwproces. Het bruisende en warme gezin waar ze in opgroeide wordt liefdevol geschetst en Wolf leeft verder op iedere pagina. Lara haar eigen gedachten, gevoelens en overdenkingen worden afgewisseld met fragmenten uit het dagboek van Wolf, wat het verhaal dichtbij doet komen. Waar als ik als lezer me in het begin afvroeg waarom Wolf de wildernis introk om daar te sterven, berustte ik naarmate het verhaal vorderde in de acceptatie die de auteur met haar woorden uitstraalt. ‘Het recht om te leven zoals we dat willen, is ons ontnomen,’ schreef Wolf tijdens zijn reis naar de Laplandse bossen. ‘Dat recht leveren we in op de dag dat we geboren worden.’
Het verhaal wordt vertelt in kleine stukjes, waardoor het boek veel witregels heeft. Toch voelt het niet fragmentarisch en wilde ik het liefst alsmaar verder lezen. De witregels vertragen je als lezer, geven letterlijk even ademruimte, geven het verhaal de ruimte. De schrijfstijl is van alles tegelijk: het is doorvoelt, poëtisch, pijnlijk, maar bovenal ontzettend liefdevol.
Dit boek deed me inzien hoe krachtig verhalen kunnen zijn, want dit verhaal deed pijn. Het deed pijn en het was prachtig.
Het mooiste boek dat ik in 2024 gelezen heb.
‘De klaprozen zullen morgen niet halen.’ Maar we lieten ze er toch in zitten. Je begrafenis rook naar een bloemenveld in de regen.’
3
Reageer op deze recensie
