Verdriet is liefde

Een opvallende roze sticker op de omslag met een aanprijzing van zowel Oprah Winfrey als Barack Obama en de prachtige omslag zorgen voor hoge verwachtingen. Dat is natuurlijk altijd een beetje gevaarlijk. Het vorige boek van Ann Napolitano ‘Lieve Edward’ had ik eerder gelezen en dat was prachtig. En dan beschrijft de auteur dit boek ook nog als een ode aan ‘Little Women’, dat ik als kind las en prachtig vond.

De meeslepende geschiedenis over hoe vier zussen omgaan met een familiedrama wordt vanuit drie en later vier perspectieven verteld. Het verhaal begint in 1960, bij de verdrietige en liefdeloze jeugd van William. Daarna nemen zussen Julia en Sylvie het verhaal over vanaf 1978 en krijgen we een inkijkje in het leven van de vier zussen, hun moeder Rose en vader Charlie. Als Julia een relatie krijgt met William begint de hechte familieband door meerdere gebeurtenissen barstjes te vertonen tot er een definitieve breuk ontstaat. De drie perspectieven wisselen elkaar af en in 1988 komt daar een vierde perspectief bij. Een goede keuze die het verhaal extra diepgang geeft.

Het eerste wat mij opvalt is de slechte Nederlandse vertaling. Is deze automatisch gegenereerd door Google Translate of AI en daarna te snel geredigeerd? 'He appreciated that the academic subject looked at disparate events and found a pattern.' Vertaald als: 'Hij besefte dat het academische onderwerp naar ongelijksoortige gebeurtenissen keek en een patroon vond.' Dat is toch geen goed Nederlands? Het leidde mij af van het verhaal.

Het zijn heftige gebeurtenissen die er plaatsvinden in de levens van de personages en als lezer word je daarin meegesleept. Het ging me soms wel wat ver. Zo vond ik het gedrag van moeder Rose niet zo geloofwaardig. Eerst is ze een zeer betrokken moeder van vier jonge meiden en even later – als hun vader is overleden – laat ze haar dochters zomaar jarenlang aan hun lot over. Zonder dat dat enige consequenties voor haarzelf lijkt te hebben. Ze lijkt haar leventje zonder problemen in Florida op te pakken.

Het ‘opgeven’ van een eigen kind of familielid komt meerdere keren terug in het verhaal. Dat valt op omdat het een heftig besluit is en een dergelijk familiedrama zorgt voor veel pijn en grote consequenties voor de levens van de betrokken familieleden. Maar aan familie is niet te ontkomen. De band is onverwoestbaar, de connectie is sterk, de liefde overwint wat er ook gebeurt. Een mooi thema. Twee mooie quotes onderschrijven dat het beste:

‘We zijn allemaal met elkaar verbonden en als je dat kunt zien, zie je hoe geweldig het leven is.’ (pagina 88).

‘Toen Emeline eerder die middag had gezien dat Alice naar Rose’ dramatische tranen keek, had ze haar nichtje in het oor gefluisterd: ‘Verdriet is liefde.’ Nu dacht Alice: vergeving is dat ook.’ (pagina 438)

Mijn verwachtingen waren hoog gespannen maar zijn niet helemaal uitgekomen. Ik werd meegesleept in het verhaal en de belevenissen van de personages maar vond sommige gebeurtenissen wat te dramatisch en daarmee onrealistisch. Daarnaast irriteerde ik me aan de slechte vertaling. Dat had ik absoluut niet verwacht bij een boek uitgegeven door een gerenommeerde uitgeverij. Ik ben de originele, Engelse versie gaan lezen en dat beviel een stuk beter. Ik heb het boek met plezier gelezen. Maar het is niet de topper waar ik een beetje op had gehoopt.