Lezersrecensie
Griezelige novelle met verrassende twist
Mirjam Hildebrand brak door met haar YA-serie Voorlopers (waarvan ik zo blij ben dat ik die heb ontdekt). Met Gruwelijk Spel verschijnt een novelle van haar hand. Een verhaal dat qua lengte tussen een roman en een kort verhaal in zit (voor wie dit nog niet wist).
Hildebrand beschrijft in haar vertrouwde, voor de lezer o zo toegankelijke schrijfstijl een griezelige uitdaging in een lokaal pretpark. Vriendinnen Daantje en Nora gaan samen met twee vrienden de uitdaging aan waarbij Daantje 24 uur in een doodskist moet liggen en er alleen uit mag om samen met haar team bepaalde uitdagingen aan te gaan. Maar al snel blijkt het 'spelletje' een minder speels karakter te hebben - wanneer de schroeven van het achtbaanstoeltje waar Nora moest zitten blijken te zijn losgedraaid. Iemand lijkt er bewust op uit te zijn om Nora en daarmee Daantje te raken. Daantje weet niet wat ze moet doen. Opgeven lijkt haar enige keuze, maar dan krijgt ze een berichtje waaruit blijkt dat opgeven geen optie is.
Het is knap hoe Hildebrand er in geslaagd is om in zo'n kort verhaal spanning op te bouwen en twijfel over wat er allemaal gebeurt weet te zaaien bij de lezer. Als lezer voel je de spanning die Daantje ook moet voelen tijdens de gebeurtenissen in het pretpark. Ook komt de lezer al snel voor de vraag te staan hoe gruwelijk dit spelletje wel niet zal aflopen. Het mooie hierin is dat Hildebrand hierin de verrassing voor de lezer weet vast te houden.
Een novelle die ergens smaakt naar meer. Hoe heerlijk zou het zijn geweest als er iets meer te gruwelen was geweest - of met name iets langer... en er een uitgebreider kijkje in de gevoelens en gedachten van zowel de deelnemers als de dader gegeven had kunnen worden. Maar helaas is dat iets wat niet past binnen een novelle.
Hildebrand beschrijft in haar vertrouwde, voor de lezer o zo toegankelijke schrijfstijl een griezelige uitdaging in een lokaal pretpark. Vriendinnen Daantje en Nora gaan samen met twee vrienden de uitdaging aan waarbij Daantje 24 uur in een doodskist moet liggen en er alleen uit mag om samen met haar team bepaalde uitdagingen aan te gaan. Maar al snel blijkt het 'spelletje' een minder speels karakter te hebben - wanneer de schroeven van het achtbaanstoeltje waar Nora moest zitten blijken te zijn losgedraaid. Iemand lijkt er bewust op uit te zijn om Nora en daarmee Daantje te raken. Daantje weet niet wat ze moet doen. Opgeven lijkt haar enige keuze, maar dan krijgt ze een berichtje waaruit blijkt dat opgeven geen optie is.
Het is knap hoe Hildebrand er in geslaagd is om in zo'n kort verhaal spanning op te bouwen en twijfel over wat er allemaal gebeurt weet te zaaien bij de lezer. Als lezer voel je de spanning die Daantje ook moet voelen tijdens de gebeurtenissen in het pretpark. Ook komt de lezer al snel voor de vraag te staan hoe gruwelijk dit spelletje wel niet zal aflopen. Het mooie hierin is dat Hildebrand hierin de verrassing voor de lezer weet vast te houden.
Een novelle die ergens smaakt naar meer. Hoe heerlijk zou het zijn geweest als er iets meer te gruwelen was geweest - of met name iets langer... en er een uitgebreider kijkje in de gevoelens en gedachten van zowel de deelnemers als de dader gegeven had kunnen worden. Maar helaas is dat iets wat niet past binnen een novelle.
1
Reageer op deze recensie