Lezersrecensie
Hoop en liefde
Van Godijn Publishing het bijzondere boek ontvangen:
"Blauw gras", "Ze zeggen dat gras groen is. Wij lopen op blauw gras".
Auteur Elly Wassenaar Godijn.
De titel alleen al sprak me meteen aan. De titel roept zoveel vragen op. Maar deze worden door het lezen van dit bijzondere boek gauw duidelijk.
Ook de cover raakte mij. Een mooi roze piepklein handje in een volwassen hand. Met een blauw/roze vlinder.
De geschreven tekst is vlot, emotioneel, straalt liefde uit en brengt hoop. Goed is dat de medische termen zoals bijvoorbeeld saturatie worden uitgelegd. Regelmatig schrijf ik mijn ervaringen van die dag op (schuin gedrukt). Elke dag hou ik Lotus haar gewicht in de gaten.
Elly is getrouwd met Frits, ze hebben vier kinderen: een dochter en drie zoontjes: Een van de drie zoontjes Sam is na vijf maanden levensloos geboren.
Nu ben ik weer in verwachting. Ik ben ervan overtuigd dat het een meisje is. Bij 25 weken kondigt de bevalling aan. Ik word na veel gekrakeel op 9 juni naar het VU ziekenhuis in Amsterdam gebracht. Op 10 juni wordt onze dochter en zusje Lotus geboren, 700 gram. Na de geboorte wordt al snel door de specialisten verteld dat we geen hoop mogen koesteren. Ik noem deze specialisten "de raven". Maar ik heb hoop. Ik weet zeker dat Sam, ons levenloos geboren zoontje, zijn zusje Lotus beschermd. Lotus komt op de speciale afdeling voor prematuren. Ze ligt in een speciale couveuse aan vele slangetjes, krijgt beademing, wordt gemonitord. We mogrn haar in het begin niet aanraken. Ik verblijf in het Ronald MCDONALD Huis. Het worden lange zware weken. Een kraamtijd heb ik niet, kan dus ook niet uitrusten. Elke week hebben we contact met de kinderarts en andere specialisten. Zorgen over onder andere haar hersenen, ogen, heupjes, gewicht etc. Thuis houdt Frits alles draaiende. Zijn werk, de kinderen en regelmatig naar het ziekenhuis. Onze dochter, die al wat ouder is, helpt met alles goed mee. Naar een aantal weken wordt Lotus naar het Ziekenhuis in Alkmaar gebracht en daarna na een aantal weken naar het ziekenhuis in Hoorn. Er zijn vele downs en ook ups. Ik word geleefd en ben erg moe. Soms word het mij teveel en dan laat ik mijn tranen vloeien. Maar ik blijf mij aan de gedachte vasthouden dat Lotus naar huis mag. Eindelijk na 38 weken en 2570 gram mag Lotus, in kleding gehuld, naar huis. We weten nog dat we een een lange weg te gaan hebben. Maar ik blijf hoop houden dat alles goed komt. Maar Lotus zal altijd ons zorgenkindje blijven. We zijn dankbaar voor de vele steun en hulp die we gekregen hebben.
Uit dit bijzondere boek haal je kracht. Je mag de hoop niet verliezen. Een goede saamhorigheid en zoveel liefde. Het is op zoveel meer, mijn inziens, van toepassing. Dit bijzondere boek stemt mij hoopvol.
"Blauw gras", "Ze zeggen dat gras groen is. Wij lopen op blauw gras".
Auteur Elly Wassenaar Godijn.
De titel alleen al sprak me meteen aan. De titel roept zoveel vragen op. Maar deze worden door het lezen van dit bijzondere boek gauw duidelijk.
Ook de cover raakte mij. Een mooi roze piepklein handje in een volwassen hand. Met een blauw/roze vlinder.
De geschreven tekst is vlot, emotioneel, straalt liefde uit en brengt hoop. Goed is dat de medische termen zoals bijvoorbeeld saturatie worden uitgelegd. Regelmatig schrijf ik mijn ervaringen van die dag op (schuin gedrukt). Elke dag hou ik Lotus haar gewicht in de gaten.
Elly is getrouwd met Frits, ze hebben vier kinderen: een dochter en drie zoontjes: Een van de drie zoontjes Sam is na vijf maanden levensloos geboren.
Nu ben ik weer in verwachting. Ik ben ervan overtuigd dat het een meisje is. Bij 25 weken kondigt de bevalling aan. Ik word na veel gekrakeel op 9 juni naar het VU ziekenhuis in Amsterdam gebracht. Op 10 juni wordt onze dochter en zusje Lotus geboren, 700 gram. Na de geboorte wordt al snel door de specialisten verteld dat we geen hoop mogen koesteren. Ik noem deze specialisten "de raven". Maar ik heb hoop. Ik weet zeker dat Sam, ons levenloos geboren zoontje, zijn zusje Lotus beschermd. Lotus komt op de speciale afdeling voor prematuren. Ze ligt in een speciale couveuse aan vele slangetjes, krijgt beademing, wordt gemonitord. We mogrn haar in het begin niet aanraken. Ik verblijf in het Ronald MCDONALD Huis. Het worden lange zware weken. Een kraamtijd heb ik niet, kan dus ook niet uitrusten. Elke week hebben we contact met de kinderarts en andere specialisten. Zorgen over onder andere haar hersenen, ogen, heupjes, gewicht etc. Thuis houdt Frits alles draaiende. Zijn werk, de kinderen en regelmatig naar het ziekenhuis. Onze dochter, die al wat ouder is, helpt met alles goed mee. Naar een aantal weken wordt Lotus naar het Ziekenhuis in Alkmaar gebracht en daarna na een aantal weken naar het ziekenhuis in Hoorn. Er zijn vele downs en ook ups. Ik word geleefd en ben erg moe. Soms word het mij teveel en dan laat ik mijn tranen vloeien. Maar ik blijf mij aan de gedachte vasthouden dat Lotus naar huis mag. Eindelijk na 38 weken en 2570 gram mag Lotus, in kleding gehuld, naar huis. We weten nog dat we een een lange weg te gaan hebben. Maar ik blijf hoop houden dat alles goed komt. Maar Lotus zal altijd ons zorgenkindje blijven. We zijn dankbaar voor de vele steun en hulp die we gekregen hebben.
Uit dit bijzondere boek haal je kracht. Je mag de hoop niet verliezen. Een goede saamhorigheid en zoveel liefde. Het is op zoveel meer, mijn inziens, van toepassing. Dit bijzondere boek stemt mij hoopvol.
1
Reageer op deze recensie
