Mix van sciencefiction en fantasy werkt wonderbaarlijk goed

In het eerste deel van de Tearling-trilogie van Erika Johansen, De kroon van de Tearling (zie de Hebbanrecensie), leerden we Kelsea kennen op haar hachelijke tocht door de Tearling om haar kroon op te eisen. Met behulp van haar saffieren en haar trouwe garde heeft ze het voor elkaar gekregen om de mensenhandel van Tearse burgers naar het naburige koninkrijk Mortmesne te stoppen maar daarmee heeft ze zich de woede van de Rode Koningin van Mortmesne op de hals gehaald.

In De invasie van de Tearling staat het leger van Mortmesne, dat vele malen groter en geavanceerder is dan het Tearse leger, op het punt om de Tearling binnen te vallen. Kelsea beseft dat het haar op geen enkele manier zal lukken om de Morten tegen te houden. Ze kan hooguit met een paar strategische zetten de tijd rekken voordat het Mortse leger hen compleet onder de voet zal lopen. Ze besluit om de volledige bevolking te evacueren naar Nieuw Londen en te proberen de hoofdstad te barricaderen. Het werkt, tijdelijk, want ook dit is slechts uitstel van executie, als het Mortse leger de stad bereikt zullen ze alsnog afgeslacht worden.

Kelsea weet nog steeds niet wat ze met de blauwe edelstenen aanmoet, ze lijken hun magie verloren te hebben. Ze kan er niet op rekenen dat de saffieren haar opnieuw uit de problemen zullen halen. Ze is nog steeds onzeker over haar uiterlijk, maar langzamerhand verandert haar gezicht en lichaam naar een mooiere versie van zichzelf. Zouden de saffieren dan toch nog hun invloed uitoefenen? Kelsea blijkt nog meer gaven te bezitten ook al gloeien de stenen niet meer.

De invasie van de Tearling is nog interessanter en spannender dan deel één. Dat duurt even, in het begin van het boek lijkt het erop dat het een standaard verslag van de strijd tussen goed en kwaad wordt waarbij uiteraard het goede overwint. Maar dan verschuift het perspectief via Kelsea, die in trance raakt, naar Lily, een vrouw die leefde in de wereld van vóór de Oversteek. Door de ogen van Lily maakt Kelsea mee wat er zich afspeelde in de turbulente en gewelddadige tijd voordat de Oversteek plaatsvond: een polarisatie van onze huidige samenleving met een levensgroot gat tussen arm en rijk, kleine enorm streng beveiligde gebieden waar de ‘bevoorrechten’ wonen en aan de andere kant de steden die vervallen zijn tot sloppenwijken, waar anarchisme heerst.

Meer perspectieven wisselen elkaar af in een hoog tempo: Kelsea, Lily, de Rode Koningin, de legercommandant, pater Tyler, allemaal laten ze een andere kant zien van het verhaal. Kelsea krijgt veel kritiek te verduren, ze is een driftkikker en haar gevoel voor rechtvaardigheid staat haar in de weg wanneer diplomatie nodig is. Zelfs van haar eigen vertrouwelingen krijgt ze commentaar wanneer het erop begint te lijken dat ze zich steeds minder om haar volk bekommert, en meer om zichzelf.

De combinatie tussen sciencefiction en fantasy werkt wonderbaarlijk goed. Beide verhaallijnen spelen zich af in onze toekomst maar zijn in de wereld van de Tearling geschiedenis en heden. Technologie werd door William Tear gezien als een bedreiging voor de vredelievende samenleving die hij voor ogen had. Helaas blijkt in de Nieuwe Wereld de mensheid ook zonder technologie aangetrokken te worden tot het kwaad.

Het is voor het eerst sinds lange tijd dat een fantasyserie nieuwsgierigheid oproept naar een volgende deel. Gelukkig verschijnt Fate of the Tearling al in november 2016 en kunnen we misschien in het voorjaar van 2017 de vertaling verwachten.