Een draadje dat een verhaal wordt, maar wel met hier en daar een ‘haal’

‘Wie zijn eigen angsten durft te overwinnen, is in staat de draad van het leven te verweven.’  

De dromenweefster begint met een mooie, poëtische proloog. Het geeft duidelijk Caboni’s gevoel voor verfijning en detail weer. Toch gaat dat haar halverwege het verhaal parten spelen, waardoor die soepelvallende jurk net niet tot leven komt.  

Camilla heeft duidelijke dromen over haar toekomst. Ze bezit echter ook de angst die haar tegenhoudt deze waar te maken. Haar verleden heeft ze de rug toegekeerd in de hoop een eigen bestaan op te bouwen, maar het noodlot roept haar terug. Oud zeer wordt tijdelijk onder het tapijt geveegd als Marianne, de vrouw die haar heeft opgevoed, ernstig ziek blijkt te zijn. Op een avond biecht Marianne op dat zijzelf nog een zus heeft; Adele.  

Haar moeder heeft een schat aan jurken achtergelaten in de hoop dat Adele ooit weer thuis zou komen. Camilla wordt door deze jurken geraakt. Vastbesloten het familiegeheim te ontrafelen, gaat ze op zoek naar de ontwerpster van de kleding. Een reis die haar van Parijs naar Como en weer terug naar Milaan brengt. Stukje bij beetje ontdekt ze de waarheid achter de geheimzinnig ontwerpster Maribelle en vindt ze eindelijk het draadje waarmee ze haar eigen leven kan verweven.  

Caboni heeft de zoektocht van Camilla in het heden mooi verweven met de levensloop van Maribelle, die zich ten tijde van de Tweede Wereldoorlog afspeelt. De hoofdstukken, vooral die uit het verleden, worden net op het juiste moment afgebroken om je als lezer nieuwsgierig te houden naar het geheim van deze ontwerpster. Camilla’s verhaal krijgt de juiste inslag dankzij Maribelle’s geschiedenis.  

Hoewel Camilla als hoofdpersonage wordt opgevoerd, is het onderliggende verhaal van Maribelle interessanter om te volgen. Dat komt ook doordat Camilla een beetje achter de muziek aan lijkt te lopen. Een schokkende ontdekking die zij doet, is al hoofdstukken eerder bekend geworden in het verhaal van Maribelle. Voor de lezer is het effect dan weg en wordt Camilla’s zoektocht, met bijbehorende twijfels, langdradig.  

Als personage komt Camilla niet helemaal goed naar voren. Caboni heeft de neiging om heel veel te benoemen, waardoor haar emoties niet meer overkomen. Het verhaal van Maribelle daarentegen is sterk genoeg om het boek te dragen. Toch mist daar wel wat verdieping met betrekking tot de mode uit de jaren van voor de oorlog, of de spanningen tussen Italië en Frankrijk.  

‘Knip alles weg wat te veel is, maar behandel de fundamentele draden met zorg.’  

Het advies dat Camilla ooit van Marianne kreeg, is helaas niet toepasbaar op De dromenweefster. Cristina Caboni heeft een hele rijke, poëtische schrijfstijl. Dit maakt dat je als lezer goed op moet letten; het is geen boek om snel te willen lezen. Ook de details vragen enige concentratie, met name als het om de kleding gaat. Caboni heeft de neiging om dingen in andere woorden te herhalen, wat het beeld niet altijd ten goede komt en het verhaal onnodig vertraagt. Aan de andere kant gaat de auteur op sommige stukken veel te snel, waardoor het lijkt alsof er iets essentieels wordt overgeslagen of dat toeval wel een hele belangrijke rol speelt.  

Desalniettemin is De dromenweefster een inspirerend verhaal over een vrouw die haar ellende overwint en haar leven laat leiden door haar eigen dromen, niet door angst.