Hoe een verkeerde keus toch goed kan zijn  

Agnès Martin-Lugand begon als Indie-auteur. Nadat haar eerste roman Les gens heureux lisent et boivent du café (Gelukkige mensen lezen en drinken koffie) meerdere malen werd afgewezen, besloot ze het in 2012 het als e-book op Kindle te publiceren. Het werd een enorm succes. Ze viel op, werd ontdekt door een uitgever en sindsdien heeft ze niet stilgezeten. In nog geen zes jaar tijd schreef ze vijf romans, die allemaal een groot succes werden. In het reine (Une evidence) is haar meest recente werk.  

Reine is een alleenstaande moeder en geniet met volle teugen van haar leven met haar zeventienjarige zoon Noé. Ze heeft een goede baan, een fijne relatie met haar compagnon Paul en hoewel ze graag een partner voor het leven zou willen, is ze er ook niet wanhopig naar op zoek. Het is goed zoals het is. Dat verandert als ze de bijzonder vrije geest Pacôme ontmoet. Hij doet een passie in haar ontwaken, waarvan ze in eerste instantie nooit het bestaan heeft erkend. Aan de andere kant brengt zijn relatie met Reine ook een geheim aan het licht dat ze wanhopig verborgen probeerde te houden. Haar grootste angst wordt werkelijkheid als ze haar leugen moet opbiechten aan de mensen waar ze zielsveel van houdt. Is haar verhaal nog te redden, of wordt het tijd voor een vernieuwde versie?  

Geen sprake van dat hij hem ooit van me zou afpakken. Noé was van mij. Alleen van mij. Ik was zijn moeder.  

In het reine is een verhaal over liefde. Liefde die bereid is te wachten, af te staan, te vergeven en zelfs te liegen. Het komt allemaal aan bod in deze fijne roman waarbij je een aantal uur kunt wegdromen. Agnès Martin-Lugand heeft een toegankelijke schrijfstijl met hier en daar een poëtische touch. Het verhaal wordt verteld vanuit Reine en daarmee krijgt de lezer voornamelijk haar emoties mee. Door middel van dialoog en een brief zijn de overige personages ook heel goed neergezet.

De vrijbuiter Pacôme, de flirt Paul, de gevoelig huisvader Nicolas en natuurlijk de vroegwijze puber Noé worden beschreven op een manier alsof ze echt bestaan. Ze brengen het verhaal tot leven en het is niet moeilijk om een band met ze te krijgen. Daartegenover staat wel dat hun reacties niet altijd lijken te passen binnen de situatie en de bijbehorende emotie. Martin-Lugand heeft bij vlagen een lyrische schrijfstijl waardoor het allemaal groter gemaakt lijkt te worden dan dat het is. Dat is jammer, want het maakt sommige scenes, en met name de dialogen, wat ongeloofwaardig.            

Ook wordt het uitkomen van het geheim dat Reine met zich meedraagt en wat het met haar doet als het eenmaal bekend is, heel lang gerekt. Het is niet verkeerd, maar er zit nog zoveel meer in het verhaal dat ook de aandacht verdiend. Pacôme is een zeer interessant persoon en met name zijn visie op relaties is er eentje om een heel boek over te kunnen schrijven, ook Noé en zijn worstelingen hadden wat mij betreft wat meer aangezet mogen worden. Nu gaat het verloren in de strubbelingen van Reine, die wat minder interessant worden omdat haar onrust niet helemaal gefundeerd is.            

Doordat het verhaal wat laat op gang komt, is het einde bijna een soort achtbaan aan emoties. In hele mooi zinnen weet Agnès Martin-Lugand verlangen, geluk en intens verdriet te vangen en dat smaakt zeker naar meer. Het is daarom jammer dat het allemaal heel snel gaat. In een paar hoofdstukken vliegt er een jaar voorbij waarin heel veel is gebeurd dat eigenlijk niet onuitgewerkt had mogen blijven.  

In het reine is een verhaal over liefde en vergeving, en de acceptatie dat verkeerde keuzes je soms naar een goede plek kunnen leiden.