Rood, wit en koningsblauw in alle kleuren van de regenboog

Tijdens de presidentsverkiezingen van 2016 kreeg Casey McQuiston ineens een briljant idee voor een verhaal. Ze was bezig in een biografie van Hilary Clinton, las rond diezelfde tijd een non-fictie over het Britse Koningshuis en besloot die twee aspecten te combineren in een verhaal met een glimlach dat zich afspeelt in een bijna perfecte wereld.

Alex, de zoon van de Amerikaanse presidente -eindelijk een vrouw-, bevindt zich al jaren in een haat/ergernis-relatie met Henry, de tweede troonopvolger van Groot-Brittannië. Wat er precies mis is gegaan tussen die twee weet niemand, maar het wringt en het schuurt en het leidt er uiteindelijk toe dat ze met z’n tweeën in de enorme bruidstaart van Prins Philip en zijn kersverse vrouw belanden. Dat neemt niemand hen in dank af, en daarom moeten ze als een soort pr-stunt aan de wereld laten zien dat zij, en hun naties, de beste vrienden zijn. Een onmogelijke opgave. Aldus Alex. Maar hij heeft niet lang nodig om te realiseren dat er iets heel anders speelt tussen hem en Henry. Iets dat zulke grote gevolgen met zich meebrengt dat het bijna onmogelijk is.
Of toch niet? Kunnen Henry en Alex geschiedenis schrijven door de wereld hun liefde voor elkaar te tonen?

Na het lezen van het boek is het niet verrassend dat de filmrechten al verkocht zijn. Dit is een verhaal dat het, vooral rond kersttijd, geweldig gaat doen op het witte doek. Alle ingrediënten voor een romantische komedie zijn aanwezig, met als extra kers op de taart de twee hoofdpersonages waarmee Casey McQuistion van de gebaande wegen af durft te gaan. Als boek is het ook een heerlijk verhaal om bij weg te dromen, al is het wel opletten met alle namen van personages, gebeurtenissen en de politieke toestanden rondom het Witte Huis en natuurlijk The Crown of England.

McQuistion, zelf openlijk bi-seksueel / queer vindt het niet meer dan normaal om queer-fiction te schrijven en het is ook een welkome variatie in romcom-land waar het toch voornamelijk om de chemie tussen een man en vrouw gaat. In Rood, wit en koningsblauw gaat ze zelfs nog een stap verder door bijna ieder personage een plekje te geven als LGBTQ+ in haar bijna perfecte wereld. Dat is wel heel erg mooi om te lezen, met een kleine kanttekening dat er hier en daar erg makkelijk over bepaalde dingen heen wordt geschreven waardoor het de diepgang lijkt te missen die we op dit moment nog nodig hebben. Aan de andere kant is het juist ook heel gewaagd en vooruitstrevend dat Casey McQuistion verliefdheid en ‘anders’ zijn, helemaal niet anders maakt, maar het als de gewoonste zaak van de wereld beschrijft.

Daarnaast besteed McQuistion ook heel veel aandacht aan het politiek aspect rondom de presidentsverkiezingen. Hiervoor neemt ze zorgvuldig de tijd, maar dat vertraagt het verhaal wel en lijkt niet altijd iets toe te voegen. De berichtjes tussen Henry en Alex daarentegen zijn hartverwarmend en geven het verhaal ook iets extra’s. Het is een mooie tegenhanger voor hun stormachtige fysieke relatie die voornamelijk achter de schermen van hun zogenaamde gedwongen vriendschap plaatsvindt.

Casey McQuistion heeft geprobeerd, schrijft ze zelf, om een wereld te creëren die nog steeds geloofwaardig klote was, maar wel een beetje beter en een stukje optimistischer. Daarin is ze meer dan geslaagd want het schurkt tegen een bijna perfecte wereld aan. Rood, wit en koningsblauw is daarom ook een hele fijne romantische komedie die een extra ster verdient vanwege Alex en Henry, en hun liefde voor elkaar.