Het recht om vrouw te zijn

Rachel Hore heeft haar liefde voor historische verhalen te danken aan haar basisschoolleraar die iedere dag voorlas uit voornamelijk historische verhalen. Die liefde groeide verder via Austen, Brönte en Dickens, naar Orwell, Woolf en Wilkie Collins. Hore besloot geschiedenis te gaan studeren en kwam uiteindelijk terecht als redacteur bij HarperCollins. 'A match made in heaven', want niet alleen kwam ze daar de liefde van haar leven tegen, auteur D.J. Taylor, het was voor haar ook het begin van haar schrijfcarrière. Uiteindelijk zei ze haar baan op en stortte zich op het schrijven van historische romans. Voor altijd mijn dochter (vertaald door Titia Ram) is haar tiende roman.

Alice Chopman ontmoet de liefde van haar leven op de minst gunstige plaats: een militair hospitaal tussen de loopgraven in Frankrijk. Zij werkt daar als verpleegster en hij is een jonge soldaat. Ze beleven een kortstondige en gepassioneerde affaire tijdens hun verlof in Engeland en besluiten zich te verloven, maar Jacks terugkeer naar het front werpt een schaduw over hun prille liefde. Als hij tijdens een aanval om het leven komt, is Alice grootste nachtmerrie werkelijkheid geworden. Vooral als ze zwanger blijkt te zijn en haar vader en stiefmoeder haar onder druk zetten de baby af te staan ter adoptie. Hoewel Alice haar baby wil houden, heeft ze geen andere keus dan gehoorzaam te zijn aan de conventies waar vrouwen in haar positie aan gebonden zijn.

Irene groeit op in een welgesteld gezin met twee ouders die het beste met haar voor hebben, maar wel een duidelijk onderscheid maken tussen haar en haar broertje. Irene weet dat ze niet de echte dochter is van het echtpaar Burns, maar wie is ze dan wel? Zou ze haar echte moeder ooit vinden, en wil zij Irene dan nog wel kennen?

Voor altijd mijn dochter speelt zich af in een periode waarin heel veel gebeurde op gebied van onder andere emancipatie, politiek, en kunst. Hore heeft dat zo veel mogelijk willen benoemen in haar roman. Hierdoor sneeuwt het verhaal van Alice en Irene onder, waardoor de personages en een aantal gebeurtenissen de diepte niet altijd raken. Het verhaal neigt naar een opeenvolging van anekdotes, die ieder op zich ontzettend interessant zijn, maar nu de tijd en ruimte niet krijgen om goed over te komen.

Hores belangrijkste speerpunt is de ondergeschikte rol van de vrouw aan dat van de man, en wat maar niet lijkt te veranderen.

'Mannen zijn vreemde wezens. Alles wat hen kan raken in hun eigenwaarde kan de kracht hebben hen te verwonden.'

Daarnaast gebruikt ze ook de strijdkracht van een moeder en haar onlosmakelijke band met haar kinderen als een van de belangrijkste thema’s in haar boek. Een band die niet per se hoeft te bestaan uit eigen vlees en bloed.

Het verhaal van Alice is schrijnend. Niet alleen omdat het tegen het onmenselijke aanschurkt om op die manier afstand te moeten doen van je kind, maar ook omdat haar zwangerschap de rest van haar leven als een misdaad aan haar blijft kleven. Daartegenover heeft Hore heel passend de discussie omtrent geboortebeperking beschreven. Een vrouw mag niet kiezen of ze wel of niet zwanger wil worden, maar ze moet wel de verantwoording blijven dragen, terwijl een man zijn carrière en gezondheid niet hoeft op te offeren. Met als gevolg dat vrouwen door de vele zwangerschappen uitgeput raken, sterven in het kraambed of, bij een ongewenste zwangerschap, kiezen voor een geïmproviseerde abortus.

Rachel Hore schetst op een toegankelijke wijze een tijdsbeeld waarin de positie van de vrouw zich beperkt tot dat van loyale dochter, vrouw en moeder met op de achtergrond een wereld die van de ene oorlog overloopt in de ander. Voor altijd mijn dochter is een ode aan alle vrouwen die bleven geloven in zichzelf en vochten voor het leven waar ze recht op hadden.