Een heerlijke psychologische thriller die je pakt en niet meer loslaat.

Achterflap

‘Zij is de enige die weet wat er gebeurd is.
Ik ben de enige die haar kan laten praten.’
Iedereen dacht dat Alicia Berenson een gelukkig huwelijk had; dan schiet ze haar man vijf keer in zijn hoofd. Na deze gruwelijke daad zwijgt ze, en weigert een verklaring te geven. Alicia’s stilte spreekt tot de verbeelding van het publiek en maakt haar tot een mysterieuze beroemdheid.
Psychotherapeut Theo Faber is ervan overtuigd dat hij haar weer kan laten praten en zo te ontrafelen wat er zich die bewuste nacht heeft afgespeeld. Hij doet er alles aan om een baan te krijgen bij de instelling waar Alicia zit opgesloten, en lijkt geobsedeerd om met haar in gesprek te gaan. Maar hij kan niet voorzien wat hij daarmee in gang zet…

Oordeel

Wat een heerlijk boek is dit. Het leest zo ontzettend makkelijk dat je door de pagina's vliegt. Ik dacht even 5 minuten te gaan lezen en hup weer 30 pagina's uit (Oké, dit is overdreven). Maar het boek is gewoon niet weg te leggen. Michaelides schrijft vanuit de therapeut, Theo Faber (ik-persoon) en af en toe word je ook rechtstreeks aangesproken als lezer, bijvoorbeeld met een opmerking als:

***** Zoals u zult zien, is het een ongelooflijk verhaal - daarover bestaat geen enkele twijfel. Of u het wilt geloven of niet, is uw eigen zaak.

Ook komen er regelmatig opmerkingen voorbij die hinten naar een vergissing of naar een mislukking op het eind.

***** Achteraf gezien was dit mijn eerste beroepsmatige overtreding met betrekking tot Alicia, waarmee ik een rampzalig precedent schepte voor wat zou volgen.

Wat ik daarvan vind weet ik eigenlijk niet zo goed. Het wekt mijn nieuwsgierigheid, maar het voelt ook als een soort cliché.

De hoofdstukken over de ik-persoon worden afgewisseld met dagboek stukken van de patiënt, Alicia Berenson. Ik hou hier wel van. Het geeft een inkijkje in een personage, waar je anders niets over te weten krijgt.

Het enige echte minpunt aan dit boek vind ik het gebruik van wiet. Het komt op zich niet zo heel veel naar voren in het boek, maar wanneer het besproken wordt, krijg ik het gevoel dat de schrijver het goedkeurt/verheerlijkt. Dit staat haaks op mijn eigen visie en ik kon me op dat punt ook totaal niet identificeren met de personages.

Omslag

Je ziet een ziekenhuisgang of misschien de gang van een inrichting op de omslag. In die gang staan 2 lege stoelen. 1 vooraan, 1 achteraan. Het zijn 2 verschillende soorten stoelen (waarom?). Het woord "stille" is een beetje wazig. De stoelen zouden wel eens symbool kunnen staan voor de twee hoofdpersonages (Theo en Alicia). Vooraan staat Alicia en Theo zit erachter, te luisteren, of misschien andersom; Theo zit vooraan en vertelt in het boek zijn verhaal en achteraan zit Alicia, wiens verhaal niet wordt verteld, omdat ze niet spreekt.

Is het woord "Stille" wazig gemaakt, omdat de patiënt niet stil is? Omdat ze alleen niet spreekt, maar misschien wel schildert of non-verbaal reageert?

Ik vind het een mooie omslag, met veel symboliek. Passend bij de sfeer van het boek.

Sterrenregen

4 sterren voor De Stille Patiënt. Een heerlijke psychologische thriller met een fijne hang naar de ontknoping. Lichte onderhuidse spanning en pas op het eind vallen de puzzelstukjes op zijn plek.