Onder jouw huid

Als je op bladzijde zeven leest: 'Een zee aan negatieve gedachten dringt keer op keer mijn bewustzijn binnen. Het is alsof een olietanker zijn lading heeft verloren, waardoor met olie vervuilde golven aanspoelen en zich weer terugtrekken. Wat achterblijft is de kleverige zwarte substantie waarin alles sterft,' weet je dat je een goed boek in handen hebt.
Lena heeft onverwerkte trauma's en een moeder met dezelfde bipolaire stoornis als zijzelf.
'Mijn moeder was vreemd en misschien ik ook wel.'
Margareth Hillebrandt heeft op een geloofwaardige manier neergezet hoe Lena worstelt met de depressies en chaos in haar hoofd.
In Veerle ziet Lena alles wat ze zelf niet is en zo graag zou willen zijn. Als ze op de poes van Veerle moet passen als die op reis gaat, slaat haar bewondering om in een obsessie.
Margareth Hillebrandt gebruikt antagonisten die het verhaal extra spannend maken en schakelt moeiteloos van de taal van een bouwvakker naar de gedachten van een getroebleerde vrouw.
Het verhaal verspringt in de tijd. Soms wilde ik zo snel doorlezen dat ik vergat op het jaartal boven het hoofdstuk te letten, wat wel noodzakelijk is voor het verhaal, waarin langzaam duidelijk wordt waarom dingen zijn zoals ze zijn.
Aanrader.