De gekunstelde grepen van een onervaren auteur

De best man van Jennifer L. Armentrout is het soort boek dat ik niet snel op zou pakken: het is een novelle, het is feelgood, en smut vertaald naar het Nederlands is toch gewoon een beetje, eh... banaal. En dat is precies waarom ik ervoor koos om mee te doen aan de LEWA-leesclub met dit boek. De leesclub was zeer geslaagd, want we hebben plezier gehad en ik heb toch flink wat dieper gekeken dankzij de discussievragen dan het geval zou zijn geweest als ik het 'gewoon' had opgepakt.

Daardoor komt De best man er ook niet goed uit. Het is duidelijk een van Armentrouts eerdere verhalen, want ze heeft nog geen eigen schrijfstijl ontwikkeld die haar onderscheidt van andere auteurs. In een novelle is het altijd wat moeilijk jezelf neerzetten, maar liefhebbers die een keer aan Armentrout willen beginnen, zou ik een later boek aanraden.

Naast de hoofdpersonages Maddie en Chase, die natuurlijk voldoende tijd kregen samen, werden de nevenpersonages heel wat minder uitgewerkt. Gezien de beperkte ruimte in een novelle is dat Armentrout niet per se aan te rekenen, maar toch is het mogelijk voor een vaardig auteur kan met enkele rake schetsen de illusie wekken van een driedimensionaal personage. Daar slaat Armentrout met name bij Lissa de plank mis, want deze perfecte, zielsgelukkige aanstaande bruid is er alleen maar om perfect en gelukkig te wezen, terwijl zij toch best een iets grotere rol heeft in het geheel. Met de preppers als ouders raakt Armentrout juist weer een heel interessant onderwerp aan, maar helaas worden zij niet uitgewerkt en vallen ze tegen de achtergrond weg.

De setting van het verhaal was goed gekozen, op een bruiloft zijn er heel wat kansen om mensen bij elkaar te krijgen die dat liever niet zouden zijn, en om spontane romantische momenten te creëren. Tenslotte kun je elkaar moeilijk vermijden als je samen taken uit te voeren hebt. Armentrout stapelt met het grootste genoegen cliché op cliché en dat leest in alle eerlijkheid heerlijk weg. Het stoort niet, want het hoort bij het verhaal. Wel koos Armentrout helaas voor misverstanden om het stel uit elkaar te houden, die gedwongen en onnatuurlijk aanvoelden, omdat ze met een kort gesprek al uit de lucht geholpen hadden kunnen worden.

Al met al een fijne LEWA-ervaring, ook al lag dat niet per se aan de inhoud van het boek. Er waren elementen erg goed gevonden en het is duidelijk te zien dat Armentrout belofte toont. Er zaten een aantal fijne, snedige opmerkingen in, de setting was goed gekozen en met de passie was ook niets mis. Ze hoeft alleen haar eigen stem nog maar te vinden en haar plot natuurlijker te laten verlopen zonder onwaarschijnlijke kunstgrepen. Gezien haar grote populariteit heeft ze dat met latere boeken ongetwijfeld gedaan, en daar ben ik erg benieuwd naar.