De plot krijgt niet dezelfde diepgang als de personages

Evelien Feltzer werkte als theaterdocent voordat ze voor de klas ging staan, en schrijft daarnaast kinderboeken. Inmiddels heeft ze er al drie op haar naam staan, waarvan De zomer waarin ik in een caravan woonde de meest recente is. De vader van Juno heeft zijn leven omgegooid en een camping gekocht, zodat het hele gezin verhuist van de stad naar het platteland.

Dat zo’n beslissing ingrijpend is, is zacht uitgedrukt. Juno is boos en laat dat merken ook. Ze neemt zich voor om de caravan de hele zomer lang niet te verlaten. Het is een begrijpelijke reactie voor iemand die op het punt staat naar groep 8 te gaan, en daarmee de eerste voorzichtige stappen richting de puberteit zet. Feltzer heeft Juno een dramatische flair meegegeven, waardoor de lezer haar koppigheid omarmt en benieuwd is waarvoor ze wél naar buiten zal komen. Dat blijkt een fikse brand te zijn, en Juno ontmoet tegen wil en dank een aantal interessante bewoners van de camping. Er is geen weg meer terug.

Helaas is dit het punt waarop de auteur haar hoofdpersonage in veel te makkelijk vaarwater laat komen. Dat het allemaal zo erg niet is om te verhuizen mag de lezer duidelijk zijn, maar de camping van Juno’s vader is een wel heel idyllische plek, vol leuke mensen die Juno allemaal hartelijk verwelkomen. De omslag die het hoofdpersonage maakt van diepongelukkig naar nieuwsgierig en enthousiast in nauwelijks meer dan een dag, trekt de lezer uit het verhaal.

Feltzer weet goed hoe ze Juno neer moet zetten en een rond, levend personage moet scheppen, maar deze zet maakt haar plotseling weer een stuk vlakker. Toch doet de auteur zeker moeite haar personages diepgang te geven, want veel van hen hebben een verhaal dat ruimte krijgt op de pagina’s. Ook Juno’s ouders blijken zeker niet ongevoelig te zijn voor de grote verandering in hun leven. De auteur kan goed neerzetten hoe Juno tot dat inzicht komt, namelijk wanneer ze ophoudt egoïstisch te zijn en weer naar haar ouders luistert: een pre-puber die voor het eerst begint te schommelen tussen deze twee gemoedstoestanden. Dat Feltzer kinderen in deze leeftijdsgroep goed begrijpt, mag duidelijk zijn.

Het is daarom lastig dat het verhaal zelf niet de diepgang krijgt die wel aan de personages is besteed. De brand is het omslagpunt waarop Juno de caravan verlaat, en al snel daarna volgt de acceptatie van haar nieuwe leefomstandigheden. Omdat dit al op de helft van het boek plaatsvindt, lijkt het verhaal met een merkwaardige sisser af te lopen: in de tweede helft van het boek volgt alleen extra aankleding en een overtreffende trap van leuk naar leukst.

De zomer dat ik in een caravan woonde toont Feltzer daarom niet op haar best. Het boek kabbelt voort, terwijl de personages zeker belofte tonen. Het is een verhaal dat prettig wegleest en daarom zeker aantrekkelijk zal zijn, maar het laat de lezer achter met een wat onvoltooid gevoel.