Een sprookjesachtig verhaal met een moderne twist

Nick Garlick (1954) werd in Engeland geboren, maar verhuisde in 1990 naar Nederland. Hij werkte jaren als freelance tekstschrijver, redacteur en vertaler en begon vanaf 2010 kinderboeken te publiceren. De zusjes Jennifer is het tweede boek dat ook naar het Nederlands is vertaald, een taak die Marije Kok op zich nam.

Garlick begint intrigerend. Door de zusjes allemaal Jennifer te noemen, met tweede namen als 'Dag', 'Nacht', 'Licht', 'Donker' en '5' om hen van elkaar te onderscheiden, roept hij een sprookjesachtige sfeer op. Dat zet hij echter direct weer af tegen een moderne setting met smartphones en popsterren, waardoor de lezer verrast wordt. Gedurende het verhaal balanceert hij tussen de twee, waardoor er een mooi en indrukwekkend spanningsveld ontstaat.

De zusjes Jennifer kunnen niet met elkaar door een deur, en daar is een directe aanleiding voor: sinds een aanrijding ligt hun moeder in coma en weet hun vader niet wat te doen. Ze reageren zich elk op hun eigen manier af. Ook hierin roept Garlick een sprookjeselement op, want ze worden gedefinieerd door hun dominante karaktertrek.

'Ze was de motor waarop hun huishouden draaide.
En toen zij instortte, deed het huis dat ook.
Met iedereen erin.'

Als de zusjes geschorst worden van school na de zoveelste vechtpartij, neemt hun vader hen mee op vakantie naar Schotland, waar hij is geboren. Er lijkt weinig hoop voor hun band, maar dan komen ze door een noodlottig boottochtje vast te zitten op een onbereikbaar eiland. Daar moeten ze zich een week zien te redden tot er hulp georganiseerd kan worden.

Op het eiland maken de meisjes kennis met de Rhona’s, vijf verwilderde pony’s die via eenzelfde noodlottige boottocht op het eiland terecht zijn gekomen. Na wat angst over en weer sluiten de meisjes snel vriendschap met de pony’s, die zich wel erg voegen naar het verhaal dat Garlick ervan wil maken. In de tweede helft van het verhaal introduceert hij bovendien een kwaadwillende ondernemer die karikaturaal wordt neergezet en erg makkelijk opzij wordt geschoven als hij niet langer nodig is voor de spanning.

'Hun kleine hoeven gaven hun een stevige grip op de tientallen kleinere stenen die zich hadden genesteld in de gaten tussen de grote, ronde rotsen – de rotsen die de meisjes hadden doen denken aan de hoofden van slapende reuzen.'

De zusjes zijn – op hun bijzondere, sprookjesachtige manier – goed uitgewerkt en Garlick is op zijn best als hij beschrijvend is. De omgeving, de paarden en meisjes komen daardoor tot leven, maar de dialogen kunnen er niet aan tippen. Het breed uitgemeten geruzie levert weinig interessant materiaal op, en biedt geen verdieping voor de zussenband. Gelukkig weet Garlick waar zijn kracht ligt, en voert hij de frequentie van de dialoog pas op wanneer de Jennifers gaan samenwerken.

Zo houdt de auteur De zusjes Jennifer precair in balans: tussen sprookjesachtig en modern, tussen rijke beschrijving en ondermaatse dialoog, tussen actie en rustpunten. Daarbij laat hij de balans weleens onhandig doorslaan naar de ene of de andere kant, maar weet hij over het algemeen genomen een prettig leesbaar, spannend en interessant verhaal neer te zetten. De Jennifers kruipen stiekem toch onder de huid van de lezer, en zo worden sommige keuzes van Garlick hem gerust vergeven.