Zevenbergen verstaat haar vak tot in de puntjes

Kleine Vos en de stille wereld is het derde prentenboek van Thysa Zevenbergen en Ru de Groen over Kleine Vos. Zevenbergen creëert prachtige werelden met haar papierkunst. Ze snijdt zonder stencils te gebruiken en vertrouwt op haar vaste hand voor de haarfijne illustraties. De Groen schrijft bij elke plaat vier dichtregels die meegaan in de sfeer en het overkoepelende verhaal volgen.

In Kleine Vos en de stille wereld nemen Kleine Vos en Gijs afscheid van de herfst: op een ochtend worden ze wakker en is de wereld bedekt door een dikke laag sneeuw. Eerst spelen ze vol plezier, maar al snel raken ze ingesneeuwd en wachten ze lange dagen en nachten tot ze weer naar buiten kunnen. Ze denken aan hun vrienden en aan de zon, en gelukkig wordt het dan ook écht weer lente.

Het prentenboek ontroert en troost al direct bij de eerste lezing. De kunst van Zevenbergen straalt rust uit en voelt bedrieglijk eenvoudig aan, tot je een goede blik werpt op alle details. Het zijn illustraties waar je als lezer lange tijd bij stil kunt staan om alles goed in je op te nemen. De – telkens vier – dichtregels van De Groen krijgen soms hun eigen pagina vol wit en staan andere keren geïntegreerd in de afbeeldingen.

Dat de nadruk op de illustraties ligt, wordt duidelijk aan het eind van het verhaal wanneer naast de twee geliefden ook een aantal kleine vosjes uit het hol komen kruipen. De tekst geeft ook hier alleen de voorzet

‘Ach, het waren barre tijden
Afzien was het, dag en nacht
Bizarre tijden voor ons beiden
Maar… het heeft ons veel gebracht.’

Waar de kunst van Zevenbergen gedetailleerd en gelaagd is – letterlijk – steekt de inbreng van De Groen daar wat vlak bij af. De versregels beperken zich tot telkens vier korte zinnen in een ABAB-rijmschema waarbij de eerste en derde regel rijmen, net zoals de tweede en vierde regel. Hoewel het prima vloeit komt het, wellicht door de woordkeus, toch wat gedwongen over, alsof het schrijven voor jonge kinderen hem zelfs in dit derde deel niet helemaal ligt.

De versregels willen de lezer dan ook weleens uit het verhaal halen wanneer de soms ietwat banale eenvoud door de dromerige, sprookjesachtige sfeer snijdt. De poëzie van De Groen heeft daarnaast een duidelijk ondersteunende rol, in plaats van een samenspel te creëren. Toch valt niet te ontkennen dat het voor de voorlezer lekker weg leest, al verstapt De Groen zich halverwege even als hij de rollen van Gijs en Kleine Vos eenmalig omdraait.

Kleine Vos en de stille wereld voegt een nieuw hoofdstuk toe aan het verhaal van Kleine Vos en is weer een prachtige aanwinst voor elke boekenplank. Zevenbergen verstaat haar vak en het prentenboek nodigt uit tot opnieuw openslaan. En opnieuw.