Een diep invoelend verhaal over leven na de dood

Olivia en ik is voor doorgewinterd kinderboekenauteur Joke Reijnders weer eens iets anders dan haar populaire reeksen over paardrijden en voetballen. Dit nieuwste boek is een invoelend verhaal over twee meisjes die vriendschap sluiten op Lindenheuvel, de begraafplaats waar ze beiden hun graf hebben. Cordelia woont er al honderd jaar, Olivia is net nieuw.

Reijnders schuwt de confrontatie niet in Olivia en ik, maar weet dit toch goed te balanceren met meer luchtige momenten. Zo heeft Olivia veel moeite met het accepteren van haar dood, is ze doodsbang om overdag terug in haar graf te zakken en komen haar ouders voor het eerst op bezoek. Ook Cordelia’s emotionele trauma is heftig, en herinnert de lezer keer op keer gedurende het verhaal wat doodgaan betekent voor de levenden – én, in dit geval, de doden.

'Misschien wilden ze dat Olivia wist dat ze zich er wel doorheen zouden slaan, ook al was het ergste wat hun kon overkomen ook daadwerkelijk gebeurd.'

De auteur neemt daarmee een risico wat betreft de leeftijdsgroep van 10 tot 12-jarigen, maar dankzij haar invoelende manier van schrijven en het tonen van goede timing door er grappige scènes tussen te gooien, werkt het wonderwel. Er valt zeker wat voor te zeggen om kinderen in hun recht te laten en de dood bespreekbaar te maken aan de hand van vragen die zij zeker ook zullen hebben.

Het verhaal is echter maar kort, en daar loopt Reijnders enigszins vast. Ze wil laten zien dat beide meisjes zo hun problemen hebben en dankzij hun vriendschap beiden kunnen groeien in hun dood. Dat doet ze, maar voor het resultaat is eigenlijk geen ruimte meer. De lezer moet het dan ook doen met een suggestie, terwijl de afwikkeling nog prima binnen het kader van het verhaal had gepast.

Daarnaast slaat de auteur echt wel iets over met het bezoek van Olivia en Cordelia aan Olivia’s ouders. Daar hangen consequenties aan die een even ongezonde relatie kunnen veroorzaken als die tussen Cordelia en haar moeder, wat wél opgelost wordt. Reijnders oppert deze uitkomst echter niet, en de lezer die dit beseft zal zich dan ook afvragen of het boek niet veel te vroeg geëindigd is.

'Nooit eerder had het zo'n troosteloze en weemoedige klank gehad, alsof de viool Olivia's gevoelens in zich had opgezogen, in muziek had vertaald en nu langzaam de noten losliet.'

Maar, eerlijk is eerlijk: deels voelt het boek te kort omdat Reijnders zo’n mooi verhaal vertelt. De lezer wil doorgaan en nog geen afscheid nemen van de vriendinnen en hun leven op Lindenheuvel. Het is de verdienste van de auteur dat zij lezers, in de ruimte die ze heeft, het verhaal in weet te trekken en hen aan Cordelia en Olivia kan binden. Reijnders heeft aan weinig woorden genoeg om een gevoel over te brengen en toont groot inlevingsvermogen.

Het verhaal nodigt uit om na het lezen je familie en vrienden eens stevig te knuffelen. Olivia en ik is dan ook een echte aanrader voor elke boekenkast. Het is een verhaal vol diepere lagen zonder dat het te zwaar wordt. Bovendien nodigt het uit tot een gesprek, en meer heeft een verhaal eigenlijk niet nodig.