Weinig verrassend prentenboek

Wanneer in deze tijd een prentenboek uitkomt, verwacht je toch wel een beetje originaliteit in enige vorm, of dat nu ligt in het verhaal, de tekst, het beeld of iets anders. Benji en de gigagrote pompoen stelt wat dat betreft helaas op alle vlakken teleur.  

De jonge Benji heeft een droom. Uit de pompoenzaadjes die hij heeft bewaard nadat mama een heerlijke pompoentaart bakte, wil hij een gigagrote pompoen laten groeien. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf; de zaadjes hebben water nodig, flink wat aandacht en een heleboel geduld. Zal het Benji lukken om met al die goede zorg zijn droom uit te laten komen?  

Een prentenboek is gelukkig een spel tussen beeld en tekst. Op de prenten is niet veel aan te merken; de tekeningen van Eefje Kuijl zijn vrolijk, kleurrijk en zacht. Benji is neergezet als een vriendelijk, goedlachs jongetje en ook alle wormpjes, mieren en andere diertjes lachen gezellig mee. Niets mis mee, aangezien de wereld van de doelgroep ook nog enkel bestaat uit koek en ei. De aarde lijkt net echt en geeft een leuk contrast met de andere elementen. Toch nog een klein beetje originaliteit.  

Want kijken we naar het verhaal, dan is er nauwelijks iets verrassends te ontdekken. Wel duurt het maar liefst zes ergerlijke pagina’s lang voordat eindelijk wordt uitgelegd wat iedereen allang duidelijk is, namelijk dat Benji zijn pompoenzaadjes gaat planten. Misschien wilde schrijver Alan Fox hiermee nog enig gevoel van spanning opwekken, want de rest van het verhaal is slaapverwekkend voorspelbaar. Benji plant de zaadjes, geeft water en aandacht en ziet zijn pompoen groeien tot zijn hoofd er vijf keer in past.  

Met de tekst is het niet veel beter gesteld. Soms trekken onnodig lange opsommingszinnen de aandacht, zoals ‘Benji trekt haar mee door de achterdeur naar buiten en door de opening in de heg naar een speciaal lapje grond helemaal achteraan in de tuin.’ De andere keer zorgen plotselinge tijdssprongen voor spontaan fronsende wenkbrauwen. Wanneer je tot slot het boek voorleest aan je kind en gedachteloos zinnen aanvult waar in het boek al een punt achter stond, weet je zeker dat de tekst toch echt wel beter had gekund.  

Jong publiek is echter zo kritisch niet. Origineel of niet, kleine hoveniers met moestuinambities zullen na het lezen van dit boek graag hun eigen pompoen, worteltjes of radijsjes in de tuin willen laten groeien. Hou je er in ieder geval nog een smakelijk hapje aan over.