Met vliegende vaart door de veertiende Liese Meerhout

In Nederland lijken de Scandinavische schrijvers de laatste jaren steevast de misdaad top 10 te regeren. Wat uit de pennen van onze Vlaamse zuiderburen vloeit, is ons beduidend minder bekend. Best zonde, blijkt wanneer je een Toni Coppers onder ogen krijgt. In dit geval: De jongen in het graf.

Het gaat alweer om boek nummer veertien uit de misdaadserie rond inspecteur Liese Meerhout, waarin collega en hoofdinspecteur Michel Masson de hoofdrol op zich neemt. Al jaren is hij in de ban van kindermoordenaar Leo Meersman, die in 2002 veroordeeld werd voor het misbruiken en vermoorden van zes jongens. Volgens Masson zou Meersman nog een zevende kindermoord op zijn geweten hebben, maar zijn lichaam is nooit gevonden. Als Meersman op zijn sterfbed ligt, krijgt deze cold case echter toch nog een gevolg…

Om te beginnen verdient Toni Coppers (1961) een dikke pluim voor de vertelstijl. Het verhaal leest als een trein, blijft boeiend door de snelle perspectiefwisselingen en heeft prettige, geloofwaardige dialogen. De boeken zijn uitstekend als standalone te lezen. De personages krijgen voldoende karakter en maken tegelijkertijd nieuwsgierig naar de eerdere delen. Wanneer duidelijk wordt dat de vriendin van Masson de moeder is van Lieses vriend, wil je als lezer niets liever dan de complete misdaadserie op je nachtkastje leggen en uitpluizen wat daar nu precies aan vooraf is gegaan.

Het onderwerp van het boek is best heftig, zeker omdat het bijna onmogelijk is om niet te denken aan de zaak Dutroux. De frustratie van Masson, die er al jaren van overtuigd is dat Meersman ook de vijfjarige Arne ombracht, voel je bijna zelf. Het verhaal krijgt halverwege een interessante twist wanneer er een bizarre ontdekking wordt gedaan en kent een verrassende ontknoping, die echter ook meteen zorgt voor vraagtekens die nog een tijdje nadat je het boek hebt dichtgeklapt boven je hoofd blijven hangen.

Zoals in de bekende CSI-series behandelt ook Coppers in zijn boek nog een tweede case, die telkens terloops ter sprake komt. Die aparte case vormt eerder een verwarrend element dan een toegevoegde waarde. Zowel de manier waarop het rechercheteam tot de ontknoping van de zaak komt als de ontknoping zelf zijn wat vergezocht en onwerkelijk. Het boek was dan ook sterker geweest wanneer alle focus op een enkele case had gelegen.

Toch mag het boek daar niet op worden afgerekend. Met name door de prettige schrijfstijl en de vaart waarmee je door het spannende verhaal vliegt, smaakt een Toni Coppers zeker naar meer. Wie nu pas kennismaakt met deze misdaadreeks, heeft dan ook een flinke stapel leesvoer in het vooruitzicht om van te smullen.