Knap geschreven en originele thriller

Als de nieuwe Fred Vargas uitkomt, gonst het niet meteen door de straten. Toch is Een dodelijk venijn alweer het elfde deel uit de zeer succesvolle Adamsberg-reeks, die in Frankrijk ongekend populair is. De Franse Frédérique Audouin-Rouzeau, zoals Fred Vargas’ echte naam luidt, bracht in 1996 het eerste deel van de reeks uit en is het schrijven ruim 20 jaar nog zeker niet verleerd. Tussen alle Amerikaanse en Scandinavische bestsellers vormt commissaris Adamsberg een ietwat vreemde, maar daardoor zeer plezierige eend in de bijt.

Na het oplossen van een relatief eenvoudige zaak wordt Adamsbergs aandacht getrokken door een eigenaardig voorval: in Nîmes overlijden in korte tijd drie mannen op hoge leeftijd aan de beet van de kluizenaarsspin. Aangezien deze spin zich doorgaans ver van de mensen houdt en een beet van het diertje zelden dodelijk is, kruipt deze zaak in Adamsbergs gedachten om daar niet meer uit te komen. Hoe meer informatie hij verzamelt, hoe groter zijn overtuiging dat het maar om één ding kan gaan: moord…

Wie nog niet eerder een Vargas ingedoken is, zal even een pagina of drie door de lange zinnen heen moeten bijten. Behalve dat in Frankrijk doorgaans meer woorden nodig zijn dan in Nederland om hetzelfde te zeggen, lijkt Vargas zich regelmatig tot doel te stellen om in één zin zoveel mogelijk kwijt te kunnen. Laat je hierdoor niet ontmoedigen, want dit boek is het lezen ontzettend waard. Zodra de dialogen op gang komen, versnelt het tempo van het verhaal en raak je erdoor gegrepen.

De personages die Vargas neerzet zijn net zo geloofwaardig als interessant, waarbij Adamsberg zelf natuurlijk het meest intrigeert. Zijn vasthoudendheid, zijn intuïtie en zijn eigenaardigheden zorgen ervoor dat je al snel sympathie voelt voor dit karakter. Vargas kent al haar personages kleine eigenaardigheden toe, die hen behalve inspecteur of brigadier vooral mens maken.

Het verhaal is sterk opgebouwd, volgt verschillende sporen en komt met een misschien niet volledig verrassende, maar alsnog bevredigende ontknoping. Op verschillende momenten loopt er een zijlijn met de hoofdlijn mee, zoals wanneer een vrouwelijke collega wordt gestalkt, wat het boek rijker en het verhaal meeslepender maakt. Doordat er in eerste instantie niet eens sprake is van een officiële zaak, staan de werkrelaties binnen het team onder druk. Vargas weet al die verschillende elementen samen te kneden tot een verhaal dat blijft boeien tot het laatste woord.

Daarbij is het onderwerp ook weer eens iets anders dan anders; sterfgevallen door het gif van de kluizenaarsspin, een zaak die eigenlijk geen zaak is en die op verschillende sporen doodloopt, een team dat de nieuwe ontwikkelingen in de avonduren in een restaurant achter een bord koolsoep (typisch Frans?) bespreekt. De subtiele, luchtige humor die Vargas verweeft in haar verhaal, is alleen maar een reden te meer om te beginnen aan deze thrillerreeks. Ben je daarbij ook niet wars van een snufje psychologisch inzicht en een aanzienlijke dosis onderbuikgevoel, dan is Vargas absoluut een dikke aanrader.