Rouw en verlies, mysterie en hoop

Het geheim van het Nachtegaalbos vertelt het verhaal van de 12-jarige Henriëtta, die na de dood van haar broer Robert met haar ouders, zusje en kindermeisje naar de Engelse kust verhuist. ‘Huize Hoopvol’ zou een nieuw begin voor het gezin moeten zijn, maar met Henriëtta’s moeder lijkt het alleen maar slechter te gaan. Met behulp van haar fantasie en de mysteriën in en rondom het huis zet Henriëtta alles op alles om het gezin te redden.

Het geheim van het Nachtegaalbos speelt zich af in het Engeland van 1919, en de sfeer van die tijd ligt als een warme deken over het boek. Met het ietwat starre kindermeisje juffie Jane, vriendelijke kokkin mevrouw Berry en de onsympathieke dokter Hardy waan je je zo in een oud-Engels dorpje. De heerlijke baksels, zoals citroentaart en pastei, helpen daar nog een handje bij. Daarnaast zijn ook de hiërarchische verhoudingen tussen de verschillende personages erg duidelijk aanwezig. Als Henriëtta zich bemoeit met het geneesproces van haar moeder, gedraagt zij zich volgens juffie Jane zeer onbeleefd.

Fantasie en mysterie spelen een belangrijke rol in dit boek. Henriëtta houdt van sprookjes, die dan ook veelvuldig terugkomen in het verhaal. Ze leest ze voor aan haar moeder, spiegelt de gebeurtenissen in haar leven eraan en haalt er moed en kracht uit. Ook de ontmoetingen met haar broer Robert spruiten voort uit haar fantasie, die op sommige momenten zo de overhand neemt dat Henriëtta soms niet zeker meer weet of de mysterieuze Mot – de vrouw die in het Nachtegaalbos achter hun huis woont – misschien ook een hersenspinsel is. Het voegt een passende dosis mysterie toe aan het verhaal. Het taalgebruik is poëtisch en past helemaal bij de sfeer van het boek. De dichterlijke tekstfragmenten waar de schrijfster een voorkeur voor heeft sluiten mooi aan bij het thema mysterie en het gevoel van het oude Engeland.  

Voor jonge tieners – het boek is voor kinderen vanaf 10 jaar – vragen zinnen als ‘De zonbeschenen bladeren beefden van de geheimen’ misschien om wat inlevingsvermogen. Hoe dan ook is het wel essentieel dat dit taalgebruik past bij de smaak van de lezer.

Het boek wordt gesierd met een pastelkleurige cover, waarop enkele elementen uit de vertelling zijn afgebeeld; Henriëtta, de nachtegaal, de mol en het bos. De sprookjesachtige cover omlijst letterlijk het verhaal en past er daardoor zeer goed bij. De verschillende elementen komen in zwart-wit wisselend terug op iedere pagina waar een nieuw hoofdstuk begint, alsof je je tijdens het lezen zelf ook middenin het Nachtegaalbos bevindt. De illustraties zijn dan ook zeker een toevoeging op het verhaal.

Rouw en verlies zijn grote thema’s in dit boek. Hoewel Lucy Strange haar hoofdpersonage moedig en vastberaden heeft gemaakt, en het verhaal uiteindelijk laat zien dat verdriet met behulp van hernieuwde kracht te boven kan worden gekomen, dragen de thema’s een zwaarmoedigheid met zich mee waar je als lezer van moet houden. Al met al is Het geheim van het Nachtegaalbos dan ook een mooi verhaal voor wie houdt van fantasie en verdriet niet schuwt.