Lezersrecensie
Geen onderdompeling in een andere cultuur.
De achterflap beloofd een verhaal over Anju die alleen achterblijft met 4 kinderen als haar man Thomas komt te overlijden. Daarbij spelen de cultuur verschillen een grote rol en is het de vraag of het Anju gaat lukken om zich staande te houden. Tel daarbij op dat de schrijfster 30 jaar ervaring heeft als journalist, veel heeft gereisd en ook een maand in Goa, India, heeft gewoond en dan verwacht je een mooi verhaal waarbij je ondergedompeld wordt in de Indiase cultuur en wordt meegesleept in de strijd van een vrouw die moet zien te overleven met 4 kinderen.
En dat gebeurt niet. Er zit niet echt een flow in het verhaal. Het zijn meer korte stukken tekst waar de gebeurtenissen zich razendsnel afwisselen en waar levensvraagstukken in een zeer kort gesprek compleet worden opgelost. De gesprekken en de weergave van de cultuurverschillen doen clichematig aan. Het taalgebruik doet geforceerd aan, een voorbeeld hiervan is als een van de kinderen zegt tijdens een familiebijeenkomst: “Excuseer mij, ik trek mij even terug in de tuin”. Dat klinkt niet echt geloofwaardig.
De Indiase cultuur is bijna niet voelbaar, hij wordt hier en daar aan getipt maar komt niet tot leven. De familie behoort ook tot de rijkere bovenlaag en staat daardoor ook ver af van het dagelijkse leven, terwijl er toch op de achterflap gesproken wordt over een boek waar je door de schrijfster wordt meegetrokken in de goddelijke alledaagse wereld van India. Daarbij zijn de karakters allemaal erg braaf en o.a. zeer betrokken bij hun medewerkers, waarvoor ze veel voorzieningen treffen. Echt dat lijkt mij geweldig en ik hoop ook echt dat het gebeurd, maar hier gebeurd het te veel en te nadrukkelijk. De karakters komen niet tot leven, blijven een dimensionaal.
Het paradoxale aan dit verhaal is dat er zoveel gebeurd met zoveel karakters maar door de manier waarop het beschreven wordt het saai wordt. Ik denk dat je met alle ontwikkelingen en drama’s die in dit boek vermeld worden je veel meer boeken had kunnen schrijven mits ze beter werden uitgediept.
En dat gebeurt niet. Er zit niet echt een flow in het verhaal. Het zijn meer korte stukken tekst waar de gebeurtenissen zich razendsnel afwisselen en waar levensvraagstukken in een zeer kort gesprek compleet worden opgelost. De gesprekken en de weergave van de cultuurverschillen doen clichematig aan. Het taalgebruik doet geforceerd aan, een voorbeeld hiervan is als een van de kinderen zegt tijdens een familiebijeenkomst: “Excuseer mij, ik trek mij even terug in de tuin”. Dat klinkt niet echt geloofwaardig.
De Indiase cultuur is bijna niet voelbaar, hij wordt hier en daar aan getipt maar komt niet tot leven. De familie behoort ook tot de rijkere bovenlaag en staat daardoor ook ver af van het dagelijkse leven, terwijl er toch op de achterflap gesproken wordt over een boek waar je door de schrijfster wordt meegetrokken in de goddelijke alledaagse wereld van India. Daarbij zijn de karakters allemaal erg braaf en o.a. zeer betrokken bij hun medewerkers, waarvoor ze veel voorzieningen treffen. Echt dat lijkt mij geweldig en ik hoop ook echt dat het gebeurd, maar hier gebeurd het te veel en te nadrukkelijk. De karakters komen niet tot leven, blijven een dimensionaal.
Het paradoxale aan dit verhaal is dat er zoveel gebeurd met zoveel karakters maar door de manier waarop het beschreven wordt het saai wordt. Ik denk dat je met alle ontwikkelingen en drama’s die in dit boek vermeld worden je veel meer boeken had kunnen schrijven mits ze beter werden uitgediept.
1
1
Reageer op deze recensie