Terug in de tijd

Aleksandra is het debuutroman van Lisa Weeda.

Het is een prachtig beschreven familie geschiedenis. Lisa’s grootmoeder komt uit Oost Oekraïne en ze vraagt haar kleindochter om op zoek te gaan naar het graf van Kolja, haar neef.
Ze heeft een doek bij zich waarop de stamboom van de familie staat.
Lisa staat bij de grens in Loegansk waar ze niet doorgelaten wordt ondanks soebatten. Dan gebeurd er iets, iemand gaat het veld in en er ontploft een mijn, (die liggen overal in de velden)
Door de consternatie glipt Lisa over de grens heen ….. en ze beland terug in de tijd bij een groot paleis. En daar staat ze opeens oog in oog met haar overgrootvader die in 1953 gestorven is. Zij herkent hem van de foto’s.
Eerst denkt hij dat zij Aleksandra is, zijn dochter die samen met honderden jonge vrouwen door de Duitsers zijn meegenomen naar Duitsland om daar in fabrieken of als dienstmeisje te werken, maar bemerkt dat zich vergist, nee jij bent Aleksandra niet mompelt hij.
Door de ogen van grootvader kom je langzamerhand te weten hoe het leven in Oekraïne was, wat de mensen daar hebben meegemaakt.

Door de verschillende namen, en de wisselingen in het verhaal wie er wat zei, moest ik goed opletten.
Er wordt ook verhaalt over herten met een witte vacht en een gouden speer in de rug, dat waren overledenen die terug kwamen als er onraad was. Beschermers van hun nageslacht. Grootvader veranderd ook opeens in een hert.
Achterin staat de stamboom van de familie en een kaart van Oekraïne. Daar heb ik vaak naar gekeken om te zien wie wie was.

Ik vond het een bijzonder boek door de manier waarop het verhaal vorm heeft gekregen en interessant omdat je meer leert over de geschiedenis van Oekraïne, de Donbas en door de oorlog erg actueel is.