The chosen ones zijn niet heilig

Wanda Bommer brengt het het bijbelse verhaal van de Ark van Noach naar een moderne setting. Het eerste hoofdstuk heet Een vrouw, een man, een boot. Daaronder staat een bijbelcitaat. Zelf moet ik denken aan:
“De Heer zag dat de mensen op aarde zeer slecht waren: alles wat ze uitdachten was even slecht. Hij kreeg er spijt van dat Hij de mensen had gemaakt; Hij was tot in het hart gegriefd." (Genesis 6:5 en 6)
Niet dat ik daarmee een waardeoordeel over het werk van de schrijfster wil uitspreken. In tegendeel: Het boek leest lekker met vlotte dialogen. De wisselende perspectieven geven de lezer ‘voorinformatie’ en er is een flinke dosis humor. Maar het toppunt van slechtheid komt wel samen in deze roman. Leonoor Levie, een bekende schrijfster overdenkt haar huwelijk. Haar man is betrokken bij een seksschandaal waar de media van smullen. Zij gaat naar een dancefestival The Ark, dat georganiseerd wordt op een cruiseschip om research te doen voor haar nieuwe roman. Er wordt veel gedronken. Er is partydrugs. Er zijn mensen die niet aan willen geven of ze man of vrouw zijn. Er is grof taalgebruik. Er wordt gevochten, er wordt verleid.

Tenminste als Leonoor de boot niet mist. Het verhaal begint omdat ze al uren vast zit in het vliegtuig naar Barcelona, dat vanwege de storm ter plaatse niet kan landen. Tijdens die vlucht leert ze haar buurman Ties van Gils kennen, die vastgoed als dekmantel gebruikt voor zijn criminele praktijken (ja de wereld is niet mooier). Hij is de andere verteller in het verhaal en zodoende weet de lezer waarom hij op het allerlaatste moment besluit om met Leonoor het schip in te gaan. Dat die twee elkaar beter leren kennen zal geen spoiler zijn. Hoe ze met hun levens elkaar kunnen helpen is boeiend om te lezen. Door het wisselende perspectief komen de karakters goed uit de verf. Je leest niet alleen wat iemand van zichzelf denkt, maar ook hoe hij of zij overkomt op de ander. Als lezer wordt je vervolgens meegesleept in een golf van sympathie of je blijft nuchter oordelen over wat goed en slecht is.
Feit is dat Wanda Bommer feit en fictie heerlijk door elkaar mengt. Zij heeft zelf voor haar research zo’n dancefestival op een cruiseschip bezocht. Zij maakt daar een heerlijk leesbaar boek van. Beter dan de notities van Leonoor Levie, die ook in het boek zijn opgenomen. De overwegingen wat een schrijfster wel of niet kan schrijven, krijgen zo in het boek een dubbele laag. Wat Leonoor nooit zou doen, doet Wanda Bommer (natuurlijk) wel.

God als mens
Een roman als dat van de Ark van Noach in deze tijd vertellen, kan niet zonder dat God ook nu aan het woord komt. Hier komt de spijt van God uitvoerig ter sprake en de zondvloed waarin wij ons nu al bevinden. Die gedeeltes van de roman zijn verrassend goed en veelzeggend. De setting die gekozen is, is dat God wordt geïnterviewd door een journalist. Die man kan zijn eigen mening nauwelijks voor zich houden, maar God zet hem regelmatig met de mond vol tanden. Het interview wordt verteld door degene die de regie heeft. Daardoor valt het op dat iedereen God, die als een is mens gekomen, door iedereen als een ander persoon wordt waargenomen. Het antwoord van God: “Had u het geloofwaardiger gevonden als ik geen menselijke gedaante had aangenomen?” is een schot in de roos. Heel dit interview heeft zulke uitspraken en hoewel ze niet letterlijk in de bijbel staan, klinkt het heel aannemelijk dat God aan het woord is. Er komt een profetie uit Ezechiël te sprake waarbij dieren mensen eten. Dat levert een heftige scene op.

Lezers die van God meer verwachten dan alleen een waarschuwing en zoeken naar een nieuw begin, komen in de roman van Wanda Bommer niet ver. De opvarenden heten wel de chosen ones, maar zijn verre van heilig. Hier is een groot contrast met het bijbelse verhaal, waarin Noach genade had gevonden in de ogen van God. Dat Wanda Bommer daar minder mee uit de voeten kan, blijkt wel uit het einde. De regenboog wordt wel genoemd, maar hij staat er niet aan het eind van het verhaal. Sterker nog de aandacht die Wanda heeft voor de vervloeking van Kanaän wordt een rode lijn in dit boek.