Een vreselijk taboe

Dat was het toen en nu eigenlijk nog! Maar geen spoilers: lees het boek en oordeel zelf. Het heeft mij weer aan het denken gezet. Ik heb van het boek genoten, het kabbelende vaartje, geheimzinnig, vragen oproepend: waar gaat dit naar toe? En uiteindelijk: wat is cq
was hier aan de hand?
Een schitterend verhaal, prachtig geschreven het hield me drie dagen in een stevige greep. Het leest gemakkelijk en het roept vragen op als wat zou ik hebben gedaan, hoe denk ik daarover?
En dan, twee vrouwen in 1962. Onbestaanbaar. Inmiddels zijn we al wat beter gewend, gelukkig.
Wat me opviel in het boek is dat de schrijfster nogal eens vertelt over dingen die in 1962 bepaald nog niet ‘gewoon’ waren. Ze schrijft nogal gemakkelijk vanuit de 21ste eeuw. Zoals een regel: “het boeit me niet!” Dat was geen taalgebruik in de zestiger jaren .