De WOII door de ogen van jonge vrouwen in Londen: aardig opgezet, maar met teleurstellend slot

Dit boek valt niet bepaald in mijn 'standaard-voorkeur', maar ik heb het met plezier gelezen. Het boek geeft op een indringende manier verslag van de Tweede Wereldoorlog door de ogen van jonge vrouwen van begin twintig. De afschuwelijke Duitse bombardementen op Londen, de manier waarop de Londenaren hardnekkig het dagelijks leven draaiend houden en daarin groot verzet zien tegen Hitler. Maar ook het afscheid nemen van vaders en zoons die in de oorlog vechten en wat dat voor de achterblijvers betekent.

Toch schuilen er wat mij betreft ook grote nadelen aan dit boek. En wel drie:

1: de vertaling
Ik heb de Nederlandse vertaling van het boek gelezen en veel te vaak heeft de vertaler er voor gekozen woorden letterlijk te vertalen, alsof het door Google translate lijkt te zijn gehaald. De oorspronkelijke Engelse tekst klinkt soms zo luid door de Nederlandse teksten heen dat het stoort. Een woord als 'war effort' wordt vertaald als oorlogsinspanning (duidend op wat individuele inwoners doen om het land in oorlog te steunen) of het veelgebruikte woord 'onaangenaamheden' dat in de Engelse tekst ongetwijfeld als 'unpleasantry' is verwoord. Daardoor lopen zinnen in het Nederlands vaak niet soepel of zijn een beetje raar. Zonde.

2: het taalgebruik
Ongetwijfeld is het de bedoeling om aan te sluiten bij het taalgebruik van twintigers in de tijd van de Tweede Wereldoorlog en dus wordt je als lezer voortdurend bestookt met een overdosis woorden als 'mieters', 'puik' en is alles 'kolossaal', van goed nieuws tot een film en van een jurkje tot het eten. Het is me niet gelukt de overdaad aan deze termen zonder ergernis te lezen. En ergernis en goede recensies gaan vaak slecht samen.

3: een weinig geloofwaardig 'en ze leefden nog lang en gelukkig'-slot
De verhaallijn in het boek is best aardig. Goed, veel karakters worden wat eendimensionaal en infantiel neergezet, met mevrouw Bird als hoogtepunt, maar als je je daar niet al te veel door laat afleiden zijn veel karakters vrij sterk neergezet. Maar het einde van het verhaal is zo'n collectie van ongeloofwaardigheden dat het de gedachte oproept dat de schrijver onder tijdsdruk een einde aan het boek moest maken en daar nog slechts drie pagina's ruimte voor kreeg. Maar in die drie pagina's wel alle loshangende draadjes moet vervlechten. Dat levert zo'n koddig einde op dat het zonde is van de rest van het boek dat absoluut aardig is om te lezen.

Drie sterren, waarbij er redenen zijn dat het lager zou moeten zijn, maar ook redenen om voor een hogere score te pleiten. Drie it is.