Knappe uitwerking van karakters en sfeer/emoties, maar ook verwarrend en plots afgelopen

Een boek van Roxane van Iperen lees je niet omdat je toe bent aan iets luchtigs. Frivole schrijfsels zijn niet aan haar besteed, dus ik was op mijn hoede. Want sinds Het hoge nest weet ik dat Van Iperen in staat is een ogenschijnlijk lieflijk verhaal keer op keer kan laten escaleren. En elke keer dat je denkt dat het niet erger kan gaat er toch weer een tandje bij.

Ik was dus op mijn hoede bij Dat beloof ik. En het verhaal heeft op verschillende momenten wel een flink escalerend karakter, maar zo hopeloos en onontkoombaar als bij Het hoge nest wordt het gelukkig nooit.

Centraal in het verhaal staat M, een meisje van 12 in een zeer disfunctioneel gezin. De gestoorde verhoudingen worden voor Van Iperen knap vormgegeven. Ze waagt zich nergens aan een diagnose, maar laat M alle idiotie oprecht en primair ervaren. Dat is erg overtuigend en het is indrukwekkend om te zien wat dat met M doet, dat kan Van Iperen als geen ander.

De verhaallijn is verder niet altijd erg geloofwaardig en zwerft soms ineens een heel andere wereld in, waarbij voor de lezer niet altijd helemaal duidelijk is hoe we daar in verzeild raken. Vrij plotseling is M ineens op een vakantiepark in Franstalig België, later bij en zeer excentrieke bohemien kunstenaar en zo talloze andere omgevingen (een woonwagenkamp, een verloederd vakantiepark, etc). Het past goed in de heen-en-weer-geslingerde leven van M. Maar het schuurt te vaak aan de geloofwaardigheid wat mij betreft.

En dan is er ineens het einde van het boek. Patsboem is het afgelopen. Een wonderlijke scene met een zwerfkind en een vertrekkende trein en het boek is afgelopen. Wellicht dat er een diepere laag onder zit, of dat het einde ergens symbolisch is bedoeld, maar dat ontgaat mij dan helaas.

Drieënhalve ster, vanwege het einde naar beneden afgerond.