Emancipatie van de rol van vaders in (gebroken) gezinnen: helaas te ongenuanceerd

Dit is een bijzonder boek om een recensie over te schrijven: het adresseert een belangrijk onderwerp. Namelijk de rol van vaderschap bij gebroken gezinnen. En ik was met name geïnteresseerd in het eerste, niet zozeer in het tweede. Maar toch uitgelezen.

Wat opvalt is dat de auteur aan de hand van vaak schrijnende praktijkvoorbeelden redelijk ongenuanceerde positie kiest. Het boek leest als een vlammend pleidooi voor de emancipatie van vaders bij gebroken gezinnen. Hoewel het in de, met wetenschappelijke referenties doorspekte verhaal, betogen vaak genuanceerd wordt, komen de moeders in de praktijkvoorbeelden er eigenlijk altijd als een gemeen secreet uit. Dat zet wel behoorlijk de toon van dit boek, dat daardoor hinkt op twee benen: heftige en emotionele 'moeders versus vaders'-cases (waarbij de sympathie van de auteur altijd bij de vaders ligt) en redelijk zorgvuldige overzichten van wat de wetenschap en wat populaire auteurs zeggen over de rol van vaders, meestal in gescheiden gezinnen. Waarbij de auteur vaak nét wat te ongenuanceerd is, nét wat te kort door de bocht concludeert en nét wat eenzijdig naar de materie kijkt.

En dat is erg jammer. Want de rol van de vader bij de opvoeding is te lang onderschat, zéker bij gebroken gezinnen (en ik kom uit een gebroken gezin). En het pleidooi om die vaders meer te emanciperen is ontzettend belangrijk. Maar om dat nou te doen met emotionele, wat ongenuanceerde en louter escalerende praktijkvoorbeelden en te kort door de bocht conclusies maakt dat pleidooi mijns inziens eerder wankel dan krachtig.

Om die reden twee sterren en ik duik de fictie weer in, bevalt mij beter.