Heerlijk impliciet en traag

Weer een heerlijk, traag verhaal van inspecteur Cupido. Opnieuw wordt een flinter van zijn getroebleerde persoonlijkheid ontrafeld en blijkt de stugge politieman verrassend kwetsbaar. En dat doet de leesbaarheid van dit boek goed.

Het inhoudelijke verhaal speelt zich af rond redders die reageren op noodoproepen van schepen die vergaan. Ergens blijkt een moord gepleegd, tientallen jaren geleden.

Mathijs Deen heeft de plezierige gewoonte om niet alle registers open te trekken, veel impliciet te laten en toch ook veel indirecte context mee te geven. Zo weet hij zonder lange beschrijvingen karakters door hun gedrag en toon veel geloofwaardig profiel te geven. Het zelfde geldt voor scènes en locaties. Zonder waardeoordeel beschrijft Deen het behoorlijk objectief, wat uitnodigt tot eigen interpretatie en eigen kleuring. Mede hierdoor is het boek kalm en rijk, wars van dikdoenerij en daarmee heel authentiek.

Inhoudelijk zijn er wel wat losse eindjes. Het karakter Geesje begint vrij prominent maar lijkt gaande het boek langzaam te verdwijnen. Wat haar functie in het verhaal is is mij onduidelijk. Ook in het plot zitten wat spoortjes die onaf voelen. Eigenlijk zou dit boek drie sterren verdienen, maar omdat de stijl, het ritme, de kalmte van Deens schrijfstijl voor mij een heel boek lang als een fijne reisgenoot voelt scoor ik toch een ster meer. Op naar een volgend deel in deze serie. Aan de bak, Mathijs Deen! ;-)