Aardige hervertelling van Romeinse mythe, verhaal komt niet echt dichtbij

Een mooi boek, dat een hervertelling vormt van Romeinse mythes. In die zin is het een boek in de traditie van Alkibiades (van Ilja Leonard Pfeijffer). Het is een goed leesbaar, toegankelijk boek. Daarmee is het een toegang tot de rijkdom van oude verhalen die verloren dreigen te gaan, maar in dit soort boeken toch opnieuw tot leven komen.

Het nadeel van zo'n boek is dat je toch een beetje aan een plot vast zit. En zoals wel vaker bij de Romeinse mythes is dat niet altijd een voordeel: veel verhalen lopen jammerlijk af zonder echte hoogtepunten te hebben gehad. Hier is dat niet anders. In het kort: de hoofdpersoon heeft de slag om Troje verloren (ja, met dat paard), vlucht via de zee, beland in een storm, spoelt meer dood dan levend aan in Noord-Afrika, trouwt daar met de koningin van Cartagho, vlucht later weer per zee, de koningin pleegt zelfmoord en hij gaat uiteindelijk zelf ook dood, maar heeft dan wel Rome gesticht. En Rome zal in de generaties daarna uitgroeien tot, ach ja, die mythe kennen we.

Ik wil niet badinerend doen over het verhaal, dat is de moeite van het vertellen waard. En Irene Vallejo schrijft uitstekend, toch raakt het verhaal me nergens, gaat het me nergens op de huid zitten. Als lezer sta je op afstand en wordt het verhaal in hapklare brokken aangeleverd. Maar de intensiteit van emoties, de psychologische ontwikkeling van karakters of heel erg meeleven met de hoofdpersoon zit er niet in. Tweeënhalve ster, naar boven afgerond.