Een prachtig, troostrijk en helend boek. Wat ontzettend mooi!

Dit boek is, en ik heb het voor de zekerheid nagekeken, het mooiste van de 70 boeken die ik tot nu toe dit jaar las. Wat een boek...

Ann Napolitano heeft een groots talent om diepe lijnen in levens en verhalen te construeren terwijl de leesbaarheid vanaf de eerste tot de laatste alinea je meesleept, je bij vlagen overweldigt, je vertedert, je raakt. Dit doet ze door de titel van haar boek rijke diepgang te geven: karakters worden zo verschrikkelijk knap en mooi uitgewerkt, dat je ondanks de grote verschillen in die karakters een beetje van iedereen gaat houden. Ook karakters die in eerste instantie onsympathiek lijken krijgen zoveel profiel en worden van zoveel kanten bekeken dat ze nooit alleen maar onsympathiek blijven en vaak zelfs tot sympathiek uitgroeien. Het is alsof Napolitano elk karakter als een diamant ophoudt en zorgvuldig omhoog houdt, alle facetten zorgvuldig belichtend zodat het een genuanceerd en veelkleurig beeld geeft. Het zorgt er voor, zoals ik al schreef, dat je ondanks de bijzonderheden in de karakters, een beetje van iedereen gaat houden.

Je bent prachtig is een troostrijk boek, helend zelfs. Grote thema's worden héél dicht op de hoofdpersonen beschreven, waardoor je intens mee kunt leven. Het boek is helend omdat Napolitano ondanks dat er best wel serieuze gebeurtenissen in de levens van de hoofdpersonen plaatsvinden, ze dat oordelloos beschrijft. Alsof ze wil laten zien aan de lezer dat het dapper is om trots op je zelf te zijn, ook als je weet dat je grote fouten in je leven hebt gemaakt waarvan je weet dat het anderen heeft beschadigd. En ze laat zien dat wat voor fouten je ook hebt gemaakt, er altijd ergens manieren zijn om daar mee om te gaan, er zijn altijd ankerpunten voor herstel. Voor zowel 'dader' als 'slachtoffer'; rollen die nogal eens door elkaar lopen. Het mensbeeld wat Napolitano uitdraagt is wat mij betreft hartverwarmend.

Het boek beschrijft een generatie van een Italiaanse familie in Chicago. Vier zussen staan centraal, met hun ouders, hun partners en hun kinderen. Je waant je in de luidruchtige huishoudens, in de zweterige basketbalzalen, in de serene bibliotheek, mijmerend wandelend langs de muurschilderingen van de wijk... Kortom: het boek blinkt uit in hoe de karakters zijn uitgewerkt, in hoe de onderliggende boodschap van het mensbeeld van Napolitano wordt uitgedragen én hoe kleurrijk de situering wordt uitgewerkt. Dit maakt dat je je als lezer in no time kunt inleven en door het verhaal vliegt. Maar pas op: de belevenissen van de Padovano-zussen denderen daarbij ook jou leven in. Ik heb er van genoten, om gehuild en opnieuw van genoten. Wat een boek!