Verzameling losse scenes zonder duidelijke samenhang en profielloze karakters

Liften naar de hemel is een wat bevreemdend boek dat bovenal lijkt te bestaan uit een flinke collectie losse scenes die zonder samenhang in een boek zijn beland. Goed, de hoofdpersoon komt in alle scenes voor, maar daar waar je een krachtig 'coming of age'-boek verwacht, of in ieder geval de zelfbewustwording van de hoofdpersoon denkt te kunnen volgen, kom je bedrogen uit.

De ene scene is aardig, maar lijkt volstrekt los te staan van de volgende scene. En een duidelijke ontwikkeling van de hoofdpersoon blijft ook uit: van een oenige reiziger in een skipak naar een naïeve gast in een gastgezin, om vervolgens een harde werker op een boerderij te worden en uiteindelijk te eindigen als schoonmaker in een seksclub. De emotionele ontwikkeling van de hoofdpersoon verloopt grillig en is moeilijk te volgen. Ronduit teleurstellend zijn de vlakke, eendimensionale karakters in het boek: alle karakters hebben maar één kenmerk: de vrouw van de boer is aardig, de vader van het eerste gastgezin is streng en geniepig, Ruth is schattig en zo kun je alle karakters langslopen en in één of twee woorden vangen. Dat voorkomt dat de personen veel profiel krijgen, iets waar het boek waarschijnlijk véél beter van was geworden.

Ik las het boek voordat ik wist dat het een grotendeels autobiografisch boek was. Dat heeft me doen twijfelen, want als het waargebeurd is kan ik me de impuls voorstellen dat je om die reden dicht bij de werkelijkheid wilt blijven. Maar tegelijkertijd is iets dat waargebeurd is niet meteen boekwaardig. Ik vind het lastig te begrijpen waarom veel mensen het wel een geweldig boek vinden, kennelijk hebben ze er veel meer in gelezen dan dat ik er in aantrof. Neemt niet weg dat ik het geen goed boek vond, al zijn er hier en daar mooie zinnen te vinden, zijn er scenes die op zich enige schoonheid in zich dragen, maar alles bij elkaar kom ik tot de conclusie dat het een onsamenhangend verhaal is dat een stevig skelet mist. Twee sterren.