Lezersrecensie
Beklemmend verhaal, zeer ontoegankelijk geschreven
Voor leestekens moet je wellicht de hardcover kopen, want in de paperback vind je slechts hoofdletters, punten en komma’s. Héél veel komma’s. Dat levert zinnen op als:
‘Watching the light now as it broods upon the street, a slow pulsation that gives to sudden clarity then dims, thinking about what lies hidden, seeing that what was revealed in the soft blooming light is the everyday occuring, the centre of the middle charged with the ordinary, the evergreens and the rhodondendron, the paths designed for wheeling buggies, the cement stamped by growing feet, the trooping to school, the endless orbiting of SUV’s, the elderly stopping after dogs and stopping to speak, the crows watching down from the utility wire, the grand parade of the year marching them all towards some glorious summer under the bannered leaves.’
En dat dan zin na zin. En dan zijn citaten van karakters uit het boek niet gemarkeerd met leestekens, en staan dus gewoon ergens in een zin. Je wint er als auteur blijkbaar een Booker Prize mee, maar welke prijs je als lezer krijgt als deze minst toegankelijk mogelijke tekst weet te lezen is helaas onbekend. Maar ploeteren is het.
Dat ploeteren slaat ergens halverwege het boek langzaam om in beklemming. Na een eindeloze, trage start begint het verhaal ineens vaart te krijgen. Maar tegelijkertijd ontvouwt het verhaal zich in een in toenemende mate afschrikwekkende vertelling. Oorlog is verschrikkelijk. Dat weten we allemaal wel, maar door een eindeloze serie escalaties duikel je als lezer in dit boek in een eindeloze, weerzinwekkende escalatie. Elke keer als je denkt dat er geen uitzicht meer is wordt het toch nog een tandje erger. Het zorgt voor een intens beklemmend verhaal.
En dan is het verhaal ineens afgelopen. Alsof de auteur geen zin meer had. Niks geen happy end, ook niet het tegenovergestelde trouwens (afgezien dat we tig opeenvolgende en in intensiteit toenemende verschrikkingen achter de rug hebben). En een open eind kun je het haast ook niet noemen. Het verhaal stopt gewoon plots.
Is het daarmee een slecht boek? Nou, op veel momenten heb ik dat wel zo ervaren. Het is het tweede deel waar de irritatie over de idioot lange zinnen, de afwezigheid van leestekens en de volstrekt onduidelijke conversaties langzaam plaats maakt voor de beklemming van het verhaal. En dat is wel knap, want het is niet ineens dat de auteur zijn leven heeft gebeterd, of dat de redacteur ineens wel aan het werk is gegaan. Tweeënhalve ster, met aarzeling naar boven afgerond.
‘Watching the light now as it broods upon the street, a slow pulsation that gives to sudden clarity then dims, thinking about what lies hidden, seeing that what was revealed in the soft blooming light is the everyday occuring, the centre of the middle charged with the ordinary, the evergreens and the rhodondendron, the paths designed for wheeling buggies, the cement stamped by growing feet, the trooping to school, the endless orbiting of SUV’s, the elderly stopping after dogs and stopping to speak, the crows watching down from the utility wire, the grand parade of the year marching them all towards some glorious summer under the bannered leaves.’
En dat dan zin na zin. En dan zijn citaten van karakters uit het boek niet gemarkeerd met leestekens, en staan dus gewoon ergens in een zin. Je wint er als auteur blijkbaar een Booker Prize mee, maar welke prijs je als lezer krijgt als deze minst toegankelijk mogelijke tekst weet te lezen is helaas onbekend. Maar ploeteren is het.
Dat ploeteren slaat ergens halverwege het boek langzaam om in beklemming. Na een eindeloze, trage start begint het verhaal ineens vaart te krijgen. Maar tegelijkertijd ontvouwt het verhaal zich in een in toenemende mate afschrikwekkende vertelling. Oorlog is verschrikkelijk. Dat weten we allemaal wel, maar door een eindeloze serie escalaties duikel je als lezer in dit boek in een eindeloze, weerzinwekkende escalatie. Elke keer als je denkt dat er geen uitzicht meer is wordt het toch nog een tandje erger. Het zorgt voor een intens beklemmend verhaal.
En dan is het verhaal ineens afgelopen. Alsof de auteur geen zin meer had. Niks geen happy end, ook niet het tegenovergestelde trouwens (afgezien dat we tig opeenvolgende en in intensiteit toenemende verschrikkingen achter de rug hebben). En een open eind kun je het haast ook niet noemen. Het verhaal stopt gewoon plots.
Is het daarmee een slecht boek? Nou, op veel momenten heb ik dat wel zo ervaren. Het is het tweede deel waar de irritatie over de idioot lange zinnen, de afwezigheid van leestekens en de volstrekt onduidelijke conversaties langzaam plaats maakt voor de beklemming van het verhaal. En dat is wel knap, want het is niet ineens dat de auteur zijn leven heeft gebeterd, of dat de redacteur ineens wel aan het werk is gegaan. Tweeënhalve ster, met aarzeling naar boven afgerond.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ArjenD
Gesponsord
Het intrigerende verhaal achter de moordenaar van Willem van Oranje. Vol spanning en gruwelijke plottwists!
Een indringend verhaal op het scherp van de snede, vanuit de belevingswereld van de strafrechtadvocate die als slachtoffer moet strijden voor een eerlijke behandeling onder het recht waar ze altijd in heeft geloofd.
Hetzelfde boek lezen brengt mensen samen: je hebt direct iets om over te praten! Daarom lezen we in november met heel Nederland 'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa. Je haalt het boek gratis op bij je bibliotheek.
