Lezersrecensie
Neerslachtig en uitzichtloos boek over een incestieuze jeugd.
Dit boek eindigde op de tweede plek van de lijst met de 50 beste Nederlandse boeken volgens het NRC. Nou, dat schept verwachtingen. En die komen bepaald niet uit. Of anders gezegd: ik ben kennelijk geen prototype NRC-lezer.
Manon Uphoff kan wel goed schrijven, in de zin dat ze mooie zinnen kan formuleren. En dat ze knap een sfeer kan neerzetten. Op zich is dat er te waarderen als je een boek leest. Maar dat dit boek zo hoog scoort op de lijst van beste boeken is bizar. Het boek beschrijft het seksueel misbruik uit haar jeugd. Of beter gezegd: de incest in haar gezin. Rauw, plastisch en confronterend, met veel zwartgallige ironie.
NRC-lezers houden daar kennelijk erg van. Ik vond het uitzichtloos, heftig en deprimerend. Niet dat je na een incestueuze jeugd ineens een Disney-happy end verwacht, maar iets hoopvols of veerkrachtigs in het boek zou mij als lezer toch wat hoop bieden. Maar het boek is zeer autobiografisch en kennelijk is er niets hoopvols aan het verhaal.
Dat betekent dat het lezen van dit boek een soort vrijwillige vorm van zelfkastijding is: het thema is indringend verschrikkelijk en de verhaallijn biedt geen enkele troost of hoop. Dat maakt het boek niet minder knap geschreven, maar wel een soort in papier gevangen depressie. Ik begrijp niet goed waarom NRC-lezers dit zo bovenmatig goed vinden. Ik heb aanspraak moeten doen op een soort calvinistische dwang om het uit te lezen. Deels uit respect voor de auteur, deels omdat je verwacht dat er nog iets veerkrachtigs gebeurt, gelet op de hoge waardering. Maar helaas, wie daar op hoopt grijpt mis.
Kortom: best knap geschreven, maar zeker niet onderscheidend beter dan talloze andere boeken. En qua verhaallijn eenzijdig en neerslachtig. Ook qua vorm weinig creatief, althans niet veel meer dan dat ze haar vader om zeer begrijpelijke redenen op grote afstand zet door hem consequent met zijn initialen aan te halen. Wat mij betreft weinig aanleiding voor een uitzonderlijke beoordeling. Drie sterren.
Manon Uphoff kan wel goed schrijven, in de zin dat ze mooie zinnen kan formuleren. En dat ze knap een sfeer kan neerzetten. Op zich is dat er te waarderen als je een boek leest. Maar dat dit boek zo hoog scoort op de lijst van beste boeken is bizar. Het boek beschrijft het seksueel misbruik uit haar jeugd. Of beter gezegd: de incest in haar gezin. Rauw, plastisch en confronterend, met veel zwartgallige ironie.
NRC-lezers houden daar kennelijk erg van. Ik vond het uitzichtloos, heftig en deprimerend. Niet dat je na een incestueuze jeugd ineens een Disney-happy end verwacht, maar iets hoopvols of veerkrachtigs in het boek zou mij als lezer toch wat hoop bieden. Maar het boek is zeer autobiografisch en kennelijk is er niets hoopvols aan het verhaal.
Dat betekent dat het lezen van dit boek een soort vrijwillige vorm van zelfkastijding is: het thema is indringend verschrikkelijk en de verhaallijn biedt geen enkele troost of hoop. Dat maakt het boek niet minder knap geschreven, maar wel een soort in papier gevangen depressie. Ik begrijp niet goed waarom NRC-lezers dit zo bovenmatig goed vinden. Ik heb aanspraak moeten doen op een soort calvinistische dwang om het uit te lezen. Deels uit respect voor de auteur, deels omdat je verwacht dat er nog iets veerkrachtigs gebeurt, gelet op de hoge waardering. Maar helaas, wie daar op hoopt grijpt mis.
Kortom: best knap geschreven, maar zeker niet onderscheidend beter dan talloze andere boeken. En qua verhaallijn eenzijdig en neerslachtig. Ook qua vorm weinig creatief, althans niet veel meer dan dat ze haar vader om zeer begrijpelijke redenen op grote afstand zet door hem consequent met zijn initialen aan te halen. Wat mij betreft weinig aanleiding voor een uitzonderlijke beoordeling. Drie sterren.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van ArjenD
Gesponsord
Als Jolenes helikopter crasht in Irak, moet ze terugkeren naar het huwelijk en gezin dat ze onder hoogspanning achterliet. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
