Een onrustig, ontoegankelijk en pretentieus boek

Dit boek is zo staccato poëtisch geschreven dat ik moeite moest doen om de enkele vertederende scène daadwerkelijk te ervaren. In een soort van door rouw ingegeven hallucinerende dronkenschap is dit boek geschreven, met in de hoofdrol een vader met twee zoontjes en een kraai. En natuurlijk de overleden moeder die in elke scène nadrukkelijk figureert.

De schrijfstijl is op zijn minst ongebruikelijk. Dat hoeft op zich geen bezwaar te zijn en zorgt soms zelfs voor een mooie eigenheid van een verhaal. Maar in dit boek staat het wat mij betreft de leesbaarheid in de weg. Lange, onsamenhangende opsommingen die bedoeld lijken om een sfeer neer te zetten werken eerder als een zandpad waar je net iets te hard op rijdt en plots in een serie diepe kuilen belandt. Het is zeer uitdagend dat als plezierig te ervaren.

Het boek beschrijft het rouwproces van een man die zijn vrouw verloor. Hier en daar kan ik me een kort moment inleven, maar dan verliest de auteur zich weer in haakse bochten, half poëtisch lawaai en samenklonteringen van woorden die op zijn best uiting zijn van een filosofische pretentie. Niet mijn soort boek dus en ik kan me lastig voorstellen dat er veel publiek zal zijn voor deze bijzondere vorm.