Niet de verwachte levensechtheid en nuance

Met veel interesse lees ik elke maand de column van Inge Schilperoord (1973) in Psychologie Magazine over haar werk als forensisch psycholoog. In deze columns weet zij de mensen waarmee zij werkt tot leven te brengen en nagenoeg altijd wel begrip te creëren waarom zij tot hun misdaad zijn gekomen. Dit geeft mij een dan ook dikwijls stof tot nadenken over de manier waarop deze daden bestraft worden door ons als maatschappij en dat het bestraffen van misdaad een complexe aangelegenheid is vol nuances, waarbij het lastig is om de menselijke maat in wetten vast te leggen. Naast deze columns schrijft Inge Schilperoord ook romans. Haar debuutroman Muidhond (2015) werd alom bejubeld. Deze staat nog steeds op mijn WIL lijst. Haar tweede roman het licht in de stad verscheen in oktober 2022.
In deze roman is de hoofdpersoon de 16-jarige Sofie. Sofie is wees, ze heeft geen moeder meer, en haar vader is recent overleden als gevolg van een ongeluk. Haar vader was strafrechtadvocaat en verdedigde jonge moslimextremisten. Volgens haar vader heeft het geweld van de jongeren niets met hun religie te maken. Sofie mist hem en in een poging hem en zijn gedachtengoed meer in haar leven te ervaren verdiept zij zich in de Islam en gaat op zoek naar het motief van een jongere die haar vader verdedigde.
Vaak voel ik mij geraakt door de columns van Inge Schilperoord in Psychologie Magazine. De daarin beschreven personages komen echt tot leven. In dit boek gebeurt dat niet, op mij kwamen de personages wat gekunsteld en daardoor ongeloofwaardig over. Het boek wist mij dan ook niet te raken. Jammer en teleurstellend, want deze schrijfster heeft me met haar columns meerdere keren ontroerd.