Prachtig verhaal, maar ...

Hoofdpersoon Sophie heeft in eerste instantie een mooi leven in Wenen. Tot haar vader onverwacht overlijdt en haar moeder hertrouwd met een man die zowel zijn echtgenote als haar twee dochters strak houdt. Gelukkig voor Sophie is hij veel op zijn post in Cairo en als hij er niet is, kan ze wat meer haar eigen leven leiden. Dat voor een groot deel bestaat uit werken in het Weense koffiehuis van haar oom, Café Prinzess. Sophies familie is door het hertrouwen van haar moeder in een wat mindere positie terecht gekomen. Maar de familie Vetsera laat hen niet vallen. Sophie gaat dan ook veel om met Mary Vatsera. Die haar oog heeft laten vallen op de ongelukkig getrouwde troonopvolger van keizer Franz Jospeph en Elisabeth (Sisi), kroonprins Rudolf.

Marie Lacrosse heeft in haar roman feiten en fictie heel kunstig met elkaar verweven, iets waarover ze in het nawoord nog wat meer vertelt. Ze laat niet de zoete Romy Schneider kant van het Weense hof zien, maar vooral de haat en nijd. Natuurlijk wel omgeven door de prachtige gebouwen van Wenen, mooie bals met dito kleding en de heerlijke gebakjes van Café Prinzess. Ze doet dat heel beeldend, waardoor ik mezelf door mijn geliefde Wenen zag lopen. Ik heb een fascinatie voor de keizerlijke familie en Lacrosse weet die verder aan te moedigen. Het enige dat ik jammer vind, vandaar de 3 sterren en niet 4, is dat er best wat herhaling in het boek zit. Soms benoemt Lacrosse dingen drie of vier keer - prima als je maanden over dit boek doet, want dan zou je best wat kunnen vergeten over de familierelaties of hoe Café Prinzess is ontstaan, maar het is een boek waarin je wil blijven doorlezen. Daardoor ging het mij een beetje tegenstaan, de herhaling dus. Het had iets beknopter en met nog net wat meer vaart gemogen van mij.

Maar: ik ga wel zeker het vervolg lezen, want het verhaal zit verder goed in elkaar, de sfeer klopt en het is duidelijk dat Lacrosse veel onderzoek heeft gedaan naar de Habsburgers.