Meeslepend en verrassend tot de laatste pagina

Het gaat Joy niet bepaald voor de wind - nadat ze ontslag neemt, ziet ze al vrij snel geen andere uitweg meer dan maar weer thuis te gaan wonen bij haar ouders, die in de Merenwijk bij Leiden wonen. Complimenten trouwens voor Annet Hulsts taalgebruik, die dit beschrijft als 'het dorp bij de stad'; voor mensen uit Leiden en omgeving denk ik heel treffend. Maar terug naar het verhaal, want dat is minder poëtisch. Joy moet op zoek naar een nieuwe baan, maar weet nog niet goed wat ze dan wil. Het onderwijs trekt, maar ze is bang voor de VOG die ze dan nodig heeft. En: haar ouders vinden het bepaald niet de ideale carrière. Ze geven haar tijd om uit te zoeken wat ze dan echt wil. Joy maakt opnieuw contact met haar voormalig buurmeisje en vriendin en haar broer, waar ze vroeger al gevoelens voor had.
Maar niet lang nadat Joy weer thuis is gaan wonen, beginnen de SMS'jes. Iemand kent haar verleden en weet waarom ze zo bang is dat ze misschien de VOG niet gaat krijgen. De anonieme SMS'er vraagt al snel om geld, geld dat Joy niet heeft. Hoe ze haar hersenen ook laat kraken, ze komt er maar niet achter wie haar zo onder druk wil zetten en waarom. Tegelijkertijd durft ze niemand in vertrouwen te nemen - zeker haar ouders niet, aangezien ze band met hen sinds ze weer thuis woont er niet beter op is geworden.

Tot ver in het verhaal bleef ook voor mij als lezer de dader een groot vraagteken, dankzij het meeslepende en verrassende plot. En dat terwijl je ook regelmatig vanuit de dader (de hoofdstukken aangeduid met Hij) meeleest en zijn gevoelens meekrijgt. Annet weet je als lezer goed om de tuin te leiden. Ik had zo mijn verdenkingen, maar verlegde die toch steeds weer. Het maakt dit tot een boek dat je eigenlijk niet weg wil leggen. En tegelijkertijd wil je niet dat het uit is. Ik wilde nog wel wat langer met Joy door Leiden en Amsterdam zwerven.