Woeste Hoogten

Dit boek was niet helemaal wat ik er van had verwacht. Het verhaal staat in sterk contrast met de andere klassiekers die ik dit jaar las. In die verhalen waren de personages beheerst en gefocust op uiterlijk vertoon. In Woeste Hoogten was dat absoluut niet het geval. Ik vond dan ook geen één personage echt leuk, ze hadden allemaal nare karakter eigenschappen en waren super onbeschoft.

Heathcliff wordt als baby geadopteerd door de familie Earnshaw. Maar zijn donkere uiterlijk, vergelijkbaar met een zigeuner zorgt ervoor dat iederee op hem neerkijkt. Een gelukkig jeugd heeft Heathcliff dus niet. De enige persoon die hij wel mag is Catherine zijn pleegzus en hij wordt dan ook verliefd op haar. Maar Catherine kiest uiteindelijk voor de rijke buurman. Heathcliff is zo van streek dat hij Woeste Hoogten verlaat en pas jaren later weer terug komt. Hij is van plan om wraak te nemen op de mensen die hem zo rot hebben behandeld.

Zelfs Heathcliff kon mij niet bekoren, een akelige man zonder empathie. Persoonlijk had ik verwacht dat hij de romantisch held zou zijn in dit verhaal, maar boy, oh boy what was i wrong. Hij had wel een beetje "Het monster van Frankenstein" vibes. Het monster werd zo'n wraakzuchtig monster omdat hij door de wereld werd uitgekotst vanwege zijn uiterlijk. Heathcliff was ook gewoon maar het product van hoe de mensen hem hebben behandeld in zijn jeugd. Maar voor het monster van Frankenstein voelde ik nog wel wat empathie. Maar dat kon ik voor Heathcliff op een of andere manier niet opbrengen.

De verhaallijn bleef me gelukkig wel boeien en ik wilde graag weten hoe het verder ging. Dus ik ging er redelijk makkelijk doorheen. Ik ben blij dat ik het heb gelezen maar het is niet mijn favoriete klassieker.