Helaas nog realiteit voor andere kinderen

In 1998 werd Oostenrijk opgeschrikt door het nieuws van de ontvoering van Natascha Kampusch (1988), die toen net tien jaar was geworden. In 2006, ruim acht jaar later, wist ze te ontsnappen aan haar ontvoerder. Er waren al eerder vele ontvoeringen van kinderen, vanaf de leeftijd van vijf jaar, voor misbruik en vele van hen hebben dat nooit kunnen navertellen. Kampusch somt een deel van die ontvoeringen op aan het einde van het eerste hoofdstuk. Het boek is vertaald door Jeannet Dekker uit het Duits (3098 Tage).

Kampusch begint haar verhaal met de uiteenzetting van haar thuissituatie. Haar moeder was 38 jaar, had al twee volwassen dochters uit een eerder huwelijk, had vroeg geleerd geen pijn te voelen door een scheiding en op haar eigen benen te staan. De vader was bakker, vertoefde graag in kroegen en sliep daardoor vaak overdag, maar maakte door zijn leefstijl ook schulden. Als de vader wakker was, overlaadde hij haar met snoepjes en plezier. Kampusch werd vooral opgevoed door haar halfzussen, werd nooit geloofd door haar moeder als er iets was en had op school geen vrienden en de leidsters lieten haar vooral links liggen. De onzekerheid maakte dat Kampusch veel snoepte, ook vaak in bed plaste, en jong overgewicht had. Op haar tiende wilde ze dit veranderen, laten zien dat ze zelfstandig naar school kon, maar school zou ze niet halen op twee maart 1998. Ze een wit busje in werd gesleurd en zou voor ruim acht jaar haar moeder niet meer zien, ze verdween in een kelder en was overgeleverd aan de grillen van haar ontvoerder. Ze wist dat ze dicht bij huis moest zijn, in of nabij Wenen, maar werd nooit gevonden ondanks vele aanwijzingen.

Natascha Kampusch vertelt niet alleen hoe ze het heeft meegemaakt, maar ook hoe ze jaren later terugkijkt op bepaalde situaties. Soms doet Kampusch dat met wat speculaties, aangezien niet alles bewezen kon worden of nooit duidelijk is geworden en met stukken uit het onderzoek tijdens en na haar ontvoering. Toch schetst Kampusch duidelijk de situatie, locatie en gruwelijke gebeurtenissen. Kampusch gaat niet elke dag of jaar uiteenzetten, maar wat ze vertelt is genoeg om een duidelijk beeld te krijgen van de omstandigheden waarin zij heeft geleefd. Tussen de regels door is te merken dat Kampusch nog veel moeite heeft met het trauma en de verwerking daarvan. Soms lijkt het of Kampusch bepaalde momenten uit de weg of er snel aan voorbij wil gaan, maar zou ook het effect kunnen zijn van het trauma waarbij momenten zijn onderdrukt.

Het is een dun boek, iets meer dan 200 pagina’s, maar werd verrijkt met informatie middels QR-codes na elk hoofdstuk. Helaas werken die codes niet meer in de gelezen editie van 2010. Deze editie bevat ook wat fouten in taal, vooral veel ontbrekende woorden of net niet goed lopende zinnen. Het is onvoorstelbaar dat er mensen in de wereld zijn die kinderen zoiets aan doen, toch is het realiteit en nog altijd gaande.