Iets te deprimerend dan wel saai

Auteur Louis Ferron (1942 - 2005) kreeg in 2001 de Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre, waaronder ‘Karelische nachten’ waarmee hij in 1990 de AKO Literatuurprijs won. Het boekje telt 120 pagina’s zonder hoofdstukken en is indeelt in allerlei korte vertellingen.

Fred Hofzanger - schrijver, alcoholist en oud leraar - ligt in bed naast een vrouw die hij, naar hij vermoed, de avond daarvoor heeft ontmoet en mee heeft gedanst. Door de bekendheid van zijn enige geschreven boek komt hij op TV en trekt hij vrouwen aan, de moeders zonder man, maar Hofzangers jeugd en leven is getekend. Hij groeide op zonder vader, zijn moeder heeft moeite het uit te leggen, maar gaandeweg komen meer herinneringen naar boven en vertelt hij - aan de slapende vrouw - dan ook over zijn vader, jeugdvrienden, school, over leraar zijn, en wat nog meer. Door alles te vertellen voelt hij een verandering in zichzelf.

Louis Ferron heeft een vlotte stijl van schrijven, maar ook wat rommelig. Ferron springt van jeugd naar volwassen tijd, dan weer ergens tussenin, en dan weer naar het heden. Ferron vertelt ook niet met veel enthousiasme, wat ook wel een beetje bij het verhaal past, maar ook zonder humor of iets om niet geheel depressief te worden tijdens het lezen. Het verhaal dat Ferron vertelt is ook niet echt bijzonder dan wel interessant om geboeid te blijven lezen. Ferron brengt alles zo dat wat hij ook wil vertellen, na een tijd geheel langs je heen gaat en waardoor niet duidelijk is waarom dit een prijswinnend verhaal was.

Gelukkig was het maar een dun boek, als het langer had geduurd zou het boek al terug zijn gegaan in de kast of mogelijk naar de kringloop of mini bieb. Het is dat het een prijswinnend boek was, maar geen aanrader.