Lezersrecensie
Complex en zonder spanning
De Franse auteur Guillaume Musso (1974) is in Frankrijk een zeer bekende schrijver, die in 2001 debuteerde met ‘Skidamarink’. Zijn tweede boek ‘Et après’ werd een internationaal succes met vertalingen in meer dan 20 talen. Hij is kort in New York geweest, dat hij nog vaak in zijn boeken laat terugkomen, maar gebruikt ook Frankrijk als locatie. Musso wordt gezien als een van de beste schrijvers van thrillers. ‘Het meisje uit de Seine’ is Musso’s negentiende thriller, die in Frankrijk uitkwam in 2021 met de titel ‘L’inconnue de la Seine’.
De lezer wordt meteen in de spanning gegooid, er is iets gebeurd waar Hoofdinspecteur Roxane Montchrestien voor verantwoordelijk is. Ze wordt door haar chef naar een andere afdeling overgeplaatst met de auto, een plek ergens in Parijs waar ze even ‘vergeten kan worden’. Een afdeling die oorspronkelijk onverklaarbare gebeurtenissen onderzocht. Ze zou daar met legende Batailley samen werken, alleen is Batailley getroffen door een beroerte en ligt bewusteloos in het ziekenhuis. Aangekomen op de plek ontmoet ze Valentine, een studente die daar stage loopt en de archieven doorneemt. Roxane ontdekt dat er is gebeld, voor Batailley, het bericht gaat over een meisje die hij zou kennen en gevonden is in de Seine. Het meisje lijdt aan geheugenverlies en blijkt ook nog eens spoorloos verdwenen. Roxane begint een onderzoek. Wat is het verband tussen het meisje en Batailley? Wie is dit meisje verwerkelijk? En hoe kwam ze in de Seine terecht?
Guillaume Musso lijkt kennis van zaken te hebben met de vele afkortingen van de politie afdelingen, wat het na een tijdje lastig maakt om deze uit elkaar te houden. Hij laat wel Parijs leven, al wordt dat steeds minder in het verhaal. Musso maakt het verhaal helaas complex door de manier vanuit meerdere personen te vertellen, naast soms vreemde wendingen. Hij laat na er een echt detective-achtig gevoel aan te geven, Roxane krijgt in het begin bijna alles gewoon aangereikt zonder er moeite voor te moeten doen, geen diepgaande speurwerk. Musso heeft wel een vlotte schrijfstijl, met korte hoofdstukken en geen lange dialogen.
Ik wou weten of Roxane het meisje zou vinden, alleen het kostte mij moeite echt door te zetten. In het begin vond ik het te makkelijk gaan voor Roxane, er zat geen echte spanning in en elke persoon die ze ontmoette leek een presenteerschaal te hebben. Ik werd daardoor niet aangezet mee te denken en het op zijn beloop te laten. Ik vond ook Roxane zich soms erg vreemd gedragen.
De lezer wordt meteen in de spanning gegooid, er is iets gebeurd waar Hoofdinspecteur Roxane Montchrestien voor verantwoordelijk is. Ze wordt door haar chef naar een andere afdeling overgeplaatst met de auto, een plek ergens in Parijs waar ze even ‘vergeten kan worden’. Een afdeling die oorspronkelijk onverklaarbare gebeurtenissen onderzocht. Ze zou daar met legende Batailley samen werken, alleen is Batailley getroffen door een beroerte en ligt bewusteloos in het ziekenhuis. Aangekomen op de plek ontmoet ze Valentine, een studente die daar stage loopt en de archieven doorneemt. Roxane ontdekt dat er is gebeld, voor Batailley, het bericht gaat over een meisje die hij zou kennen en gevonden is in de Seine. Het meisje lijdt aan geheugenverlies en blijkt ook nog eens spoorloos verdwenen. Roxane begint een onderzoek. Wat is het verband tussen het meisje en Batailley? Wie is dit meisje verwerkelijk? En hoe kwam ze in de Seine terecht?
Guillaume Musso lijkt kennis van zaken te hebben met de vele afkortingen van de politie afdelingen, wat het na een tijdje lastig maakt om deze uit elkaar te houden. Hij laat wel Parijs leven, al wordt dat steeds minder in het verhaal. Musso maakt het verhaal helaas complex door de manier vanuit meerdere personen te vertellen, naast soms vreemde wendingen. Hij laat na er een echt detective-achtig gevoel aan te geven, Roxane krijgt in het begin bijna alles gewoon aangereikt zonder er moeite voor te moeten doen, geen diepgaande speurwerk. Musso heeft wel een vlotte schrijfstijl, met korte hoofdstukken en geen lange dialogen.
Ik wou weten of Roxane het meisje zou vinden, alleen het kostte mij moeite echt door te zetten. In het begin vond ik het te makkelijk gaan voor Roxane, er zat geen echte spanning in en elke persoon die ze ontmoette leek een presenteerschaal te hebben. Ik werd daardoor niet aangezet mee te denken en het op zijn beloop te laten. Ik vond ook Roxane zich soms erg vreemd gedragen.
3
Reageer op deze recensie