Lezersrecensie
Duister en mysterieus
De Noorse oud-voetballer, oud-journalist en auteur Jo Nesbo (1960) begon zijn schrijvers carrière met 'De vleesmuis', waarna nog eens 12 delen met Harry Hole volgenden, schrijft ook standalones, korte verhalen en jeugdboeken met 'Dr. Proktor' in de hoofdrol. Hij groeide uit tot de succesvolste Noorse schrijver met meer dan 50 miljoen verkochte boeken. Hij mocht ook het Zomerlezengeschenk schrijven voor 2021 met 'Jaloezieman'. Hij schreef ook een aantal boeken onder pseudoniem Tom Johansen (o.a. Bloed op sneeuw), in Nederland uitgeven onder zijn eigen naam. Ook werd zijn boek 'Headhunters' verfilmd in 2011 en in 2017 werd ook 'De sneeuwman' verfilmd. Naast het schrijven doet Nesbo ook aan zingen in de band 'Di Derre' en bergbeklimmen.
Aan de kaft van ‘Het nachthuis’ valt niet veel op te maken dan dat het duister en mysterieus gaat worden door de zwarte kleur en alleen een huis in het geel op de voorkant. De flaptekst laat ook heerlijk weinig loos over dit niet al te dikke boek (250 bladzijden).
Het boek ‘Het nachthuis’ is in drie delen geschreven, waarbij het verhaal meer neigt naar de psychologische thriller met een paranormaal tintje. Het past enigszins qua stijl bij Stephen King, Peter Straub en Thomas Olde Heuvelt, maar heeft wel de vlotte, spannende stijl van Jo Nesbo zelf. Het is dan ook echt een andere Nesbo dan hoe hij zijn bekende Harry Hole serie schrijft, of de standalones. Het zal niet iedereen aanspreken.
Het eerste deel geeft het idee dat het gaat om een jeugdthriller, met wat paranormale horrorachtige momenten. De hoofdpersoon is hier de veertienjarige Richard Elauved, die na de dood van zijn ouders naar Ballantyne verhuisd om daar te gaan wonen bij zijn oom Frank en tante Jenny. Maar op een dag gebeurd er iets met Tom toen ze een geintje willen uithalen, maar niemand gelooft Richard, behalve Karen Taylor, op wie hij een oogje heeft. Richard gaat zelf op onderzoek uit naar de mysterieuze Imu Jonasson, maar of dat zo verstandig is…
Het tweede deel gaat over wat er vijftien jaar daarna afspeelt, met nu in de hoofdrol Richard Hansen. Hij is een bekende schrijver die op weg is naar Ballantyne.
Het derde deel is ook vijftien jaar na het einde van het eerste deel, echter is nu Richard Jonasson de hoofdpersoon.
Jo Nesbo maakt er een psychologisch spelletje van om uit te zoeken wat echt gebeurd is en wat gefantaseerd is. Dit al van het eerste lugubere hoofdstuk. Door het hele verhaal zijn er plotselinge wendingen die de spanning hoog houden, want er is echt geen moment dat er niets gebeurt of opgevuld is met een anekdote. Al lijkt het hier en daar wat te plotseling en dus te snel te gaan in de eerste twee delen. Het derde deel heeft dat niet, gaat ook iets minder snel, maar er blijft toch een soort spanning. De onthulling is dan ook niet te voorzien.
Uitgeverij De Bezige Bij en Hebban bedankt voor het mogen lezen en recenseren.
Aan de kaft van ‘Het nachthuis’ valt niet veel op te maken dan dat het duister en mysterieus gaat worden door de zwarte kleur en alleen een huis in het geel op de voorkant. De flaptekst laat ook heerlijk weinig loos over dit niet al te dikke boek (250 bladzijden).
Het boek ‘Het nachthuis’ is in drie delen geschreven, waarbij het verhaal meer neigt naar de psychologische thriller met een paranormaal tintje. Het past enigszins qua stijl bij Stephen King, Peter Straub en Thomas Olde Heuvelt, maar heeft wel de vlotte, spannende stijl van Jo Nesbo zelf. Het is dan ook echt een andere Nesbo dan hoe hij zijn bekende Harry Hole serie schrijft, of de standalones. Het zal niet iedereen aanspreken.
Het eerste deel geeft het idee dat het gaat om een jeugdthriller, met wat paranormale horrorachtige momenten. De hoofdpersoon is hier de veertienjarige Richard Elauved, die na de dood van zijn ouders naar Ballantyne verhuisd om daar te gaan wonen bij zijn oom Frank en tante Jenny. Maar op een dag gebeurd er iets met Tom toen ze een geintje willen uithalen, maar niemand gelooft Richard, behalve Karen Taylor, op wie hij een oogje heeft. Richard gaat zelf op onderzoek uit naar de mysterieuze Imu Jonasson, maar of dat zo verstandig is…
Het tweede deel gaat over wat er vijftien jaar daarna afspeelt, met nu in de hoofdrol Richard Hansen. Hij is een bekende schrijver die op weg is naar Ballantyne.
Het derde deel is ook vijftien jaar na het einde van het eerste deel, echter is nu Richard Jonasson de hoofdpersoon.
Jo Nesbo maakt er een psychologisch spelletje van om uit te zoeken wat echt gebeurd is en wat gefantaseerd is. Dit al van het eerste lugubere hoofdstuk. Door het hele verhaal zijn er plotselinge wendingen die de spanning hoog houden, want er is echt geen moment dat er niets gebeurt of opgevuld is met een anekdote. Al lijkt het hier en daar wat te plotseling en dus te snel te gaan in de eerste twee delen. Het derde deel heeft dat niet, gaat ook iets minder snel, maar er blijft toch een soort spanning. De onthulling is dan ook niet te voorzien.
Uitgeverij De Bezige Bij en Hebban bedankt voor het mogen lezen en recenseren.
1
Reageer op deze recensie